terapia pedagogiczna

78Artyku³ycoœ nie jest w stanie mnie zainteresowaæ”. Pojawia siê, wiêc inny negatywnymechanizm obronny – projekcja, szukanie winy w innych, tylko nie w sobie.Tak rozumiana nuda (biernoœæ, apatia, alienacja) prowadzi do stanówfrustracyjnych. Frustracja to „stan przykrego napiêcia emocjonalnego, wywo³anyniemo¿noœci¹ osi¹gniêcia zamierzonego celu” (Sobol, red., 2005,s. 216).Je¿eli nuda osoby doros³ej jest jej indywidualn¹ spraw¹, to problemem„spo³ecznym” jest nuda dzieci. Jak wczeœniej wspomniano, za tê nudê odpowiedzialnis¹ rodzice, opiekunowie, wychowawcy. Skoro niejednokrotnie„zdrowe” dzieci nie potrafi¹ samodzielnie zaradziæ nudzie, to tym trudniejszymwyzwaniem jest znalezienie antidotum na nudê dziecka choruj¹cego.Mo¿na przypuszczaæ, ¿e sama mi³oœæ choremu dziecku nie wystarczychoæ jest to conditio sine qua non. Chore dziecko chce ¿yæ „normalnie” –chce w miarê naturalny sposób zaspokajaæ swoje potrzeby – zabawy, ruchu,fizjologiczne, kontaktu z innym, akceptacji przez rówieœników.Joanna Petry-Mroczkowska (2004) pisze w swojej ksi¹¿ce tak:„Nuda – ta bardziej banalna i dotykaj¹ca jednostki – jest uczuciem i jakinne uczucia stanem trudnym do zobiektywizowania. To, co dla jednej osobyjest nudne, dla innej mo¿e byæ zajmuj¹ce. Nuda, znu¿enie to stanw rozleg³ej przestrzeni miêdzy zainteresowaniem czymœ a brakiem ochotydo ¿ycia, rozpacz¹. Bywaj¹ sytuacje, gdy nic nie wydaje siê godne zainteresowania”.I tu du¿¹ rolê do odegrania maj¹ nie tylko profesjonaliœci (np.psycholodzy, terapeuci, instruktorzy terapii zajêciowej), ale i wolontariusze(np. z Fundacji „Dr Clown” lub „Spe³niamy marzenia”).Jak zapobiegaæ nudzie?Ach ,ta nudaNuda i ob³uda!Siedzisz i myœlisz: Co TU zrobiæ?Siedzisz i myœlisz: Któ¿ móg³by ciê dobiæ!Nie masz rozkazów, obowi¹zków i ¿adnych pomys³ów!Nie u¿ywasz ¿adnych zmys³ów…Tylko siedzisz, patrzysz gdzieœ tam przed siebieI prawdê mówi¹c dobrze ci z tym……prawie jak w niebie!(http://www.fabrica.civ.pl/artykul)W czasie nudy nie zawsze jest „jak w niebie”... Wrêcz przeciwnie. Czêstopacjent myœli w ten sposób: „Kto mi ten piekielny los zafundowa³?”, „Co