Mariken

40
in het klooster der bekeerde zondaressen te Maastricht bevindt.
Een mildere voorstelling van zaken bewaart dan ook de gegevens uit het proza,
maar deze zouden oorspronkelijk in verzen beschreven zijn geweest 52 . Omdat men
zich deze berichtende gedeelten wel moeilijk gedialogiseerd kan voorstellen, dacht
Barnouw dan ook aan inleidende en verbindende mededelingen in verzen. Deze
zienswijze erkent dus een oorspronkelijke tweevoudigheid van historisch-berichtend
en scenisch-dramatisch vertellen, maar wil het berichtende gedeelte per se in verzen
zien en het proza in A als het resultaat van een ontrijming daarvan. Deze opvatting
die geen enkel tekstueel aanknopingspunt heeft, blijft verder zuiver speculatief. Waar
we, zoals in de verzen van A, een rederijker herkennen, ligt het toch voor de hand
dat er eerder berijmd dan ontrijmd is geworden.
De mening van J. van Mierlo tenslotte is dat de ‘gemengde vorm’ van A
oorspronkelijk is. M.v.N. zou geschreven zijn zoals het in A is overgeleverd, als een
leesboek met afwisseling van proza en verzen. Deze opvatting is de niet noodzakelijke
conclusie van een op zichzelf verantwoord betoog over de ‘onmisbaarheid’ van het
proza, de formele afgerondheid van de berijmde taferelen (geen weesverzen) en een
vergelijking met Jan van Beverly en De Verloren Sone 53 . Van Mierlo's voorstelling
werd vooral door het concreet-linguïstische en historische onderzoek van Janssen
tegengesproken. Volgens Janssen vertoont M.v.N. wel degelijk sporen van een dubbele
redactie: het proza is grammaticaal meer verzorgd dan de verzen en lijkt ook beter
van de geschiedenis van Gelderland op de hoogte te zijn 54 . Zijn conclusie over de
verhouding tussen beide
52 De edities van De Saint-Genois en Van Vloten; J.A. Worp, Geschiedenis van het drama en
van het tooneel in Nederland, Groningen 1904, dl. 1, pp. 37-40 en Barnouw, ‘Mary of
Nimmegen’, pp. 77-84 (daartegen Wolthuis, Duivelskunsten, pp. 71-74). Vgl. ook (in vragende
vorm) G. Kalff, ‘Het proza in Marieken van Nimweghen’ in T.N.T.L. 39 (1920), p. 134.
53 Van Mierlo, ‘Over vorm en dichter...’, pp. 57-69.
54 Janssen, ‘Studies...’, pp. 2-11 en 18-34. De taalkundige conclusie van Janssen werd door
Beuken gerelativeerd in ‘Taalacribie in twee postincunabels van Willem Vorsterman’ in
Leuv. Bijdr. 61 (1972), pp. 149-152.
Mariken van Nieumeghen