Milieubeleid - Oapen

'Ibch is het vooral in de twintigste eeuw dat deze problemen in schaal enomvang veranderen en boven-lokale en boven-regionale proporties aannemen.In deze eeuw vervijfvoudigde de wereldbevolking, vervijftienvoudigde hetenergiegebruik (tussen 1900 en 1988), werd de eindigheid van verschillendegrondstoffen zichtbaar en ging de mens meer en meer het klimaat zelfbelnvloeden.Ontstond aan het begin van deze eeuw in Nederland de natuurbeschermingsbeweginguit de behoefte om natuunvaarden in stand te houden, in de jarenzestig en zeventig kwam het milieu, vanuit een milieuhygienische opvatting,centraal te staan. Langzamerhand groeide een besef dat de benutting vannatuurlijke hulpbronnen een bovengrens kent; niet alle bronnen zijn immersonuitputtelijk - hoewel een aantal grondstoffen steeds vaker vervangbaar enherbruikbaar, en dus minder eindig, blijkt te zijn. Het inzicht dat aantastingvan het milieu het voortbestaan van de mensheid zou kunnen bedreigen, werdin de jaren zeventig door de Club van Rome gepresenteerd in een pleidooi vooreen drastische ombuiging van het op groei gerichte economische vooruitgangsdenkenlo. Natuur- en milieubewustzijn veranderden zo van karakter enwerden steeds sterker als voorwaarde voor overleving van de mens geformuleerd.In Nederland vonden de gedachten van de Club van Rome een goede voedingsbodem,met doorwerking naar de besluitvorming. In de Urgentienota Milieuhygienelegde de Nederlandse regering de relatie met toekomstige generatiesen met ecologische waarden ". Deze Urgentienota heeft geleid tot een wettelijkebasis voor het milieubeleid in Nederland. Aanvankelijk was dit beleidvoornamelijk gericht op het elimineren van de onbedoelde negatieve effectenvan maatschappelijke activiteiten en gebonden aan het saneren van bodem,water en lucht. Paal en perk stellen aan het storten van chemisch afval, filterenvan de emissie van vervuilende stoffen, verminderen van de afwenteling opde omgeving waren de trefwoorden van toen.Met het toenemende milieubewustzijn veranderde ook het karakter van hetmilieubeleid. Eind jaren zeventig werd via de Indicatieve Meerjarenprogramma's(IMP'S) de weg ingeslagen naar een meer preventief beleid. Niet alleen'end-of-pipe'-oplossingen, maar ook het voorkomen van vervuiling door wijzigingenin technologie, gedrag en behoeftebevrediging werden bespreekbaar.Deze overgang van curatief naar preventief milieubeleid werd door de commissie-Brundtlandl2 benadrukt door de koppeling van het milieubeleid aan hetbegrip 'duurzame ontwikkeling', dat is een ontwikkeling 'die voorziet in debehoeften van de huidige generatie zonder de mogelijkheden in gevaar tebrengen voor toekomstige generaties om ook in hun behoeften te voorzien' 13.In het Nationaal Milieubeleidsplan werd eind jaren tachtig door de Nederlandseregering de aanbeveling van de commissie-Brundtland om te strevennaar een duurzame ontwikkeling omarmt. Met dit plan geeft de regering blijkvan een enorme beleidsambitie. De samenleving wordt voor een tweeledigeopdracht gesteld: het inlossen van de hypotheek uit het verleden en het voorkomendat een hypotheek wordt gelegd op volgende generaties. De eerstgenoemdeopdracht betreft het ongedaan maken van de verspilling, vervuilingen afwenteling uit het verleden. Het gaat hier om het opruimen van vuilnisbeltenvan chemische afvalstoffen, het ongedaan maken van grote mestover-lo] D.L. Meadows, The Limits to Growth, a report for the Club of Rome project on the predicament of monkind; New York. UniverseBooks, 1972."1 Urgentienota Milieuhygi@ne, Tweede Kamer 197111972. 1 1 906. nrs. I en 2."1 World Commission on Environment and Development, Our Common Future: Oxford. Oxford University Press, 1987."1 Vertaling door het NMP, opcit.. blz. 42.WETENSCHAPPELIJKE RAAD VOOR HET REGERINGSBELEID