Milieubeleid - Oapen

paalde tijd gelden en eventuele toekomstige dalingen van de toegestanehoeveelheid emissies per vergunning op voorhand aan elke vergunninghouderbekend zijn, hangt deze onzekerheid alleen samen met de te venvachten (technologische)mogelijkheden voor emissiereductie in de toekomst. Indien devergunningen een beperkte geldigheidsduur hebben of indien de toegestaneemissies op onvoorspelbare wijze kunnen afnemen, weet de vergunninghouderniet hoe zijn 'emissieplafond' - en daarmee zijn produktieplafond - zich opkorte termijn zal ontwikkelen. De in paragraaf 3.3 geconstateerde problemenbij de verhandelbaarheid van vergunningen met een beperkte duur komenvermoedelijk voort uit deze onzekerheid.Er zijn verschillende vormen van verhandelbare vergunningen mogelijk 74.Een eerste onderscheidend criterium is de eenheid die wordt verhandeld. Inhet meest eenvoudige geval zijn dit hoeveelheden emissies van bronnen 75.Dergelijke systemen worden in de literatuur aangeduid als Emissions PermitSystems (EPS). Dit kan worden vertaald als verhandelbare emissieuergunningen.De overheid bepaalt per gebied (bubble of stolp), of voor het gehele land,hoeveel emissie totaal is toegestaan en verstrekt of verkoopt emissievergunningen.De som van de in de vergunningen bepaalde (maximale) emissies perbron is gelijk aan het maximum voor het betreffende gebied. Vervolgenskunnen deze vergunningen worden verhandeld.EPS-systemen hebben nadelen als het effect van de emissies per bron verschillendis. Het feit dat emissies tussen verschillende bronnen worden verhandeld,kan dan leiden tot een achteruitgang van de milieukwaliteit. Een voorbeeldhiervan is emissie van roetdeeltjes. Het milieu-effect hangt af van de afstandtot de bron en van de hoogte van de schoorsteen. Bij een landelijk EPS-systeemzou het mogelijk zijn dat alle roetbronnen zich op BBn plaats vestigen, enontbreekt een prikkel om hoge schoorstenen te bouwen.Een mogelijke remedie voor deze problemen is het aanwijzen van verschillendegebieden, waarin afzonderlijke emissieplafonds worden vastgesteld. In ditgeval gaat echter de laagste-kosten-eigenschap verloren. De verdeling vanemissies binnen die gebieden zal dan weliswaar kostenoptimaal zijn (laagstekosten-eigenschap),maar de verdeling tussen de gebieden, die door de overheidis bepaald, zal doorgaans niet tot minimale kosten leiden.Hieruit kan worden geconcludeerd dat EPS-systemen vooral geschikt zijn voorsituaties waar de hoeveelheid emissie we1 van belang is, maar de plaats in hetland waar de emissie plaatsvindt of de wijze waarop (bijv. hoge of lage fabrieksschoorstenen)geen rol speelt. Dit is bijvoorbeeld het geval voor emissies vanbroeikasgassen.Een alternatief systeem gaat uit van milieukwaliteitsnormen. In dit systeembestaat een aantal meetpunten waar de milieukwaliteit (bijv. het roetgehaltevan de lucht) wordt vastgesteld. Per bron is vastgesteld welke 'bijdrage' de bronlevert aan de vervuiling bij elk meetpunt. Vervolgens worden per meetpuntvergunningen verstrekt of verkocht. Dit systeem wordt aangeduid als AmbientPermit System (APS), hetgeen kan worden vertaald als verhandelbare effectuergunningen.Bij toepassing van dit systeem zal elke bron over vergunningen dienen tebeschikken voor elk meetpunt dat door de bron wordt be'invloed. Elke bronheeft een 'portefeuille' van vergunningen. De bestrijdingskosten nemen in ditsysteem, gezien de laagste-kosten-eigenschap, de laagst haalbare waarde aan.Een belangrijk nadeel van dit systeem is dat het zeer veel werk met zichmeebrengt voor de doelgroep. Er moeten verschillende soorten vergunningenworden verworven op evenzoveel verschillende markten. Als gevolg hiervan"1 Ontleend aan W.J. Baumol en W.E. Oates, op.cit.. hoofdstuk 12.'1 De term emissie heeft betrekking op alle soorten negatieve milieuconsequenties. Voorbeelden zijn uitstoot van fabrieksschoorstenen,mestdepositie, geluidhinder en (her risico van) gifwolken.WETENSCHAPPELIJKE RAAD VOOR HET RECERINGSBELEID