Milieubeleid - Oapen

lijk, maar kunnen de uitvoering vereenvoudigen. Dit laatste aspect krijgtsteeds meer gewicht. Het wetsontwerp VAR voorziet in twee algemene methodenom het geven van vergunningvoorschriften te beperken. De mogelijkheidom te volstaan met algemene regels - reeds bekend in de Hindenvet - wordt'algemeen', terwijl hiernaast de mogelijkheid wordt geopend van algemeneregels voor vergunningplichtige inrichtingen 22.- Betere coordinatie: plannen en kwaliteitseisen%r vervanging van de diverse planstelsels in een aantal milieuwetten voorziethet wetsontwerp 21163 in een systeem van verplichte vie rjaarlijkse rijks-,provinciale en facultatieve gemeentelijke milieubeleidsplannen. De driebestuurslagen moeten bovendien jaarlijks een milieuprogramma vaststellen.Tussen de plannen zal geen hierarchie bestaan, terwijl de binding aan de eigenplannen beperkt blijft tot 'rekening houden met' (d.w.z. afwijking om gewichtigeredenen is mogelijk); voor anderen bindende besluiten zullen bij algemenemaatregel van bestuur of provinciale verordening genomen moeten worden.Ondanks deze beperkte rechtskracht mag worden aangenomen dat het nieuweplanstelsel vooral de horizontale coordinatie op het milieuterrein zal bevorderen.De verticale coordinatie zal, naar het zich laat aanzien, verbeterd kunnenworden door de te creeren algemene bevoegdheid om bij algemene maatregelvan bestuur milieukwaliteitseisen te stellen. Voor de doorwerking van heteffectgerichte milieubeleid zal vooral van betekenis zijn dat bepaald kanworden dat bij vergunningverlening met zulke eisen 'rekening gehouden' moetworden, of zelfs dat zij 'in acht genomen' moeten worden (d.w.z. zonder meergevolgd). De toekomstige algemene bevoegdheid van het bevoegd gezag om 'inhet belang van de bescherming van het milieu' een vergunning te weigeren, ervoorschriften aan te verbinden, zulke voorschriften tussentijds te wijzigen enzo nodig een vergunning in te trekken, is hiervan het complement 23.Algemene problemen van directe reguleringIs aldus aan een aantal tekortkomingen van directe regulering het hoofd tebieden door verbeteringen in de opzet van de wetgeving en in de organisatievan de besluitvorming, er zijn ook nadelen van dit reguleringstype aan tegeven die vrijwel onontkoombaar zijn.Directe regulering impliceert gedragsnormering door de overheid. Deze geeftveelal een vervuilingsgrens aan: tot die grens is vervuiling vrij, daarboven inhet geheel niet toegestaan. Dit brengt met zich mee dat het milieu in het economischverkeer praktisch geen waarde heeft. Iedere prikkel voor de individuelevervuiler om het vervuilingsniveau onder de gestelde gens te brengenontbreekt; de milieubelasting wordt in ieder individueel geval teruggedrongentot het strikt noodzakelijke. Voor zover de gens als te scherp wordt ervaren, isreductie van vervuiling voor de op winstmaximalisatie gerichte vervuiler interessantzolang de hieraan per eenheid produkt verbonden kosten lager zijn dande aan meerproduktie verbonden winst. Als deze laatste gens bereikt is, kantenslotte een andersoortige afweging een rol gaan spelen: de mogelijke winstzal dan worden afgezet tegen de combinatie van pakkans op en sanctie bij overtredingvan de voorschriften.In zekere zin verdeelt de overheid door directe regulering de toegestane vervuiling:een macro-doelstelling wordt naar micro-niveau vertaald. Een ingebouwdmechanisme dat ertoe leidt dat vervuilingsreductie daar plaatsvindtwaar deze de minste kosten met zich meebrengt, ontbreekt 24. Bij de formule-"1 Artikelen 38-3% respectievelijk 39 en 39a Wabm (nieuw).13] Artikelen 15. 16 en 27-29 Wabm (nieuw) (w.o. VAR).'1 De vaststelling van voorschriften op een zodanige manier dat de vervuilingsreductie toch aldus wordt verdeeld is slechts eentheoretische mogelijkheid. Bovendien is het zeer de vraag of een zo opgezet vergunningenstelsel verenigbaar zou zijn met hetgelijkheidsbeginsel.WETENSCHAPPELIJKE RAAD VOOR HET REGERINGSBELEID