Milieubeleid - Oapen

egulering in de vorm van technologie-eisen (installatievoorschriften) 83. Deschattingen van de kostenbesparingen die zijn bereikt door het verhandelenvan emissies binnen stolpen lopen uiteen van 1 tot 5 miljoen dollar gemiddeldper stolp. Netting zou nog hogere opbrengsten hebben 84.Een tweede vorm van verhandelbare vergunningen bestaat in de VerenigdeStaten met betrekking tot verontreiniging van rivieren in de Amerikaansestaat Wisconsin 85. Aan de Fox River liggen veertien papierfabrieken en viergemeentelijke rioolwaterzuiveringsinstallaties, die vergunningen hebbenontvangen voor lozingen. Indien zij de lozingen sterker beperken dan devergunning voorschrijft, kunnen de 'overblijvende' emissies worden verkocht.In de praktijk vindt echter bijna geen handel plaats, omdat de papierfabriekenelkaar sterk beconcurreren. Het verkopen van emissievergunningen wordtbeschouwd als het afstaan van toekomstige produktieruimte 86. Uit deze gangvan zaken blijkt dat het optreden van strategisch gedrag een nadelig gevolgvan verhandelbare vergunningen kan zijn. Verhandelbare vergunningen zijnminder geschikt in situaties met een beperkt aantal bronnen. Dit geldt inversterkte mate als de bronnen concurreren op dezelfde markt(en).Hahn beschrijft een derde voorbeeld van verhandelbare vergunningen in deVerenigde Staten 87. Tussen 1982 en 1987 konden raffinaderijen handelen invergunningen voor lood in benzine. Hahn schrijft het succes van dit systeemonder meer toe aan de goede handhaafbaarheid; het loodgehalte van benzinekan eenvoudig worden gemeten.Andere systemen van verhandelbare vergunningen in de Verenigde Statenbestaan nog te kort om conclusies over het functioneren te trekken.De laagste-kosten-eigenschap in de praktijkIn een eerdere paragraaf bleek dat heffingen en verhandelbare vergunningende zogenaamde laagste-kosten-eigenschap bezitten. Deze instrumentenbrengen (theoretisch) voor de doelgroep lage reductiekosten met zich meeomdat ze leiden tot een efficiente verdeling van emissiereducties over de ledenvan de doelgroep. Tietenberg concludeert op basis van een tiental empirischesimulatiestudies dat de potentiele kostenbesparing aanzienlijk kan zijn. In debeschouwde studies varieerde het besparingspercentage ten opzichte vandirecte regulering ('command and control') van 7 tot 95 procent, met een gemiddeldevan 68 procent ". Deze percentages gelden voor 'zuivere' systemen vanheffingen of verhandelbare vergunningen. Hoewel de besparingen in depraktijk vermoedelijk kleiner zijn, kan uit het feit dat emissievergunningen,indien handel daarin is toegestaan, veelal ook daadwerkelijk worden verhandeld(ondanks de daarmee gepaard gaande transactiekosten) de conclusieworden getrokken dat door een 'economische' verdeling van emissiereductiesook in de praktijk aanzienlijke besparingen voor de doelgroep kunnen wordenbereikt.De laagste-kosten-eigenschap betreft uitsluitend de kosten van emissiereductievoor de doelgroep. De kosten voor de overheid (perceptie- of beleidskosten) zijnbij heffingen en verhandelbare vergunningen niet noodzakelijkerwijs laag.83] J.B. Opschoor en J.B. Vos. op.cit.. blz 92."1 Ibid. De termen 'stolp'en 'netting' worden verklaard in bijlage 3 bij dit rapport."1 Ibid.. blz. 95.&] Zie J.B. Vos. De bruikbaarheid van buitenlondse economische instrumenten in het Nederlandse rnilieubeleid; Ministerie van VROM,Publicatiereeks Milieubeheer, Leidschendam. 1988. blz. 40."1 R.W. Hahn, op.cit.. blz. 101-103.Eigen berekening op basis van T.H. Tietenberg, Emissions Trading; an exercise in reforming pollution policy; Washington DC. Resourcesfor the Future. 1985. tabel 4, blz. 42143.