Rabindranath Tagore - Firari

www.isaretatesi.com
-KARNA-
Akşamın karanlığı yayılıyor yeryüzüne; sessizlik
dinleniyor su üzerinde – ve sizin sesiniz beni bebekliğime,
bilincin alacakaranlığında kaybolmuş ilkel bir dünyaya
götürüyor. Belki bir düştür bu, belki unutulmuş gerçekliğin bir
parçası, gene de yaklaşın yanıma, sağ elinizi koyun alnıma.
Rivayet olunur ki, küçükken annem terk etmiş beni. Pek çok
geceler uykumda geldi o bana; ama “Örtünü aç, yüzünü göster
bana!” diye seslendiğimde kaybolup gitti her defasında. Aynı
düş bu defa ben uyanıkken mi geldi bana yoksa? Bakın, öbür
kıyıda lambaları yanıyor oğlunuzun çadırlarının; ve bakın, beri
kıyıda, denizdeki bir fırtınanın büyüyle donakalmış dalgaları
misali, Kauravalar’ın çadırları var. Peki, yarınki savaşın
arefesinde, muharebe alanının korkunç sessizliğinde, ne diye
çıkageliyor rakibim Arcuna’nın anası ve bana unutulmuş bir
anadan mesaj getiriyor? İsmim ne diye onun dilinden böyle bir
ezgiye bürünüyor ve düşmanlarıma karşı zayıflıyor kalbim?
-KUNTİ-
Madem öyle, geç kalma oğlum, gel benimle!
-KARNA-
Evet, geleceğim; ve hiç soru sormayacak, hiç şüphe
etmeyeceğim. Ruhum çağrınıza yanıt veriyor; zira zafer ve
şöhret adına olan mücadelem ve içimde kabarmış nefret, bir
anda, seher dinginliğinde son bulan bir karabasan misali sahte
görünüverdi bana. Peki, nereye götürmeyi düşünüyorsunuz
beni?
175