Rabindranath Tagore - Firari

www.isaretatesi.com
XXII.
Gecenin sonuna doğruydu, alıp başını gitti kadın.
Aklım, “Her şey boş,” diyerek beni teselli etmeye çalıştı.
Öfkelendim ve şöyle dedim: “Üzerinde onun adının
yazılı olduğu şu açılmamış mektup ve kırmızı ipek
kenarlıklarını o kadının elleriyle diktiği, palmiye yaprağından
şu yelpaze – onlar da mı gerçek değil?”
Günün sonunda dostum gelip bana şöyle dedi: “İyi olan
her şey gerçektir ve asla yitip gitmez.”
“Nedenmiş?” dedim hiddetle, “İyi değildi de ondan mı
şimdi dünya için yitiktir o kadın?”
Hırçınlaşıp annesine zarar veren bir çocuk misali, içimde
ve etrafımda bütün sığınakları yerle bir etmek istedim ve
haykırdım: “Hain dünya!”
Birdenbire bir ses yankılandı: “Nankör!”
Başımı pencereden uzattım ve yıldızlar saçılı geceden bir
serzeniş duydum: “Bana hayat veren hakikate olan inancını,
benden kalan boşlukta heba ettin sen!”
87