lorca

Pero, como sabemos, os poemas non saíron do prelo para o 25 de xullo,
Día da Patria galega, como querían os galeguistas. E a súa publicación tería
que atrasarse.
Blanco-Amor «arríncalle», pois, os poemas a García Lorca e este confíalle
a súa publicación. O poeta auriense era a persoa axeitada: poeta tamén el
da nova poesía e amigo de Federico:
«Federico García Lorca me llegó, un día cualquiera de nuestra
amistad, con un puñado de versos gallegos... Debes ser tú, por
lo tanto, quien ordenes éstos y quien los edite y quien los prologue.
Y ya está. Y ya se acabó. Y no me hables más de esto hasta que
me traigas el libro.» (Prólogo).
García Lorca confíalle os orixinais 162 a Eduardo e este ten que sacar
unha copia en limpo, para ordenar os papeis e escoller a versión definitiva
163 , como encargado da publicación. Blanco-Amor está ó quite e sabe que
os Seis poemas galegos de Federico son unha xogada maxistral para a literatura
galega, naquela España do bienio negro. Unha axuda para a defensa
dun republicanismo máis aberto e, sobre todo, entroncado coa aventura
galeguista de plebescitar a Autonomía galega. Os galeguistas reciben estas
poesías con entusiasmo e de aí o anuncio de Suárez Picallo de publicalos o
25 de xullo, a «Diada maior», coma unha homenaxe á cultura galega. Era un
xeito de ir contra a dereita recalcitrante e a caterva de descastados, que,
segundo Suárez Picallo, consideraban o galego como dialecto de xente de
baixa condición. Nesta defensa estaba tamén o esforzado e valente editor
Ánxel Casal, quen publicará os poemas na súa Editorial Nós, no obradoiro
literario que tiña na rúa das Hortas.
161
Vid. Los poemas gallegos de Lorca, conferencia pronunciada por Blanco-Amor no Centro
Galego de Buenos Aires, o 30-07-1959, nas Xornadas Patrióticas Galegas, ás que asistiu tamén
R. Otero Pedrayo, como invitado de honor. Agradezo a Alfonso V. Monxardín, pioneiro e entusiasta
recuperador das voces dos galegos ilustres, que se terían perdido irremediablemnte, sobre
todo as dos nosos emigrantes e exiliados, este testemuño sonoro de Blanco-Amor. Hoxe é xa,
felizmente, unha realidade o Arquivo Sonoro de Galicia do Consello da Cultura Galega.
162
Federico encargaba, con certa frecuencia, ós seus amigos que ordenaran e remataran
os detalles de publicación dos seus escritos: por exemplo, o encargo a Bergamín de Poeta en
Nueva York. Mesmo, algunhas veces tan xeneroso á hora de regalar os seus escritos ós amigos,
atopábase que, cando tiña que dalos ó prelo, precisábaos e víase na obriga de pedírllelos de
novo. Vid. Gibson, 1987, p. 372.
163
Esta copia en limpo de Blanco-Amor non se conservou e tivo que desaparecer co espolio
da Editorial Nós, cando a reacción asasinou a Ánxel Casal no verán de 1936 e queimou o fondo
editorial. Tamén puido perderse nun dos moitos cambios de domicilio de Eduardo.
151