lorca

O recital, organizado pola Ponencia de Música e Artes Escénicas do Consello
da Cultura Galega, que preside don Ramón Castromil, celebrouse no seu
salón de actos de Santiago e contou coa asistencia dun público que sintonizou
coa maxia sempre presente da feliz unión da poesía coa música. No acto
sobresaía tamén a presencia de dúas persoas, de grande estima para min,
que coñeceron a García Lorca: Carlos Martínez-Barbeito, amigo do poeta,
que agarima co seu prólogo esta nova edición, e Xosé Figueira Valverde,
Presidente do Consello da Cultura Galega, quen destacaba a singularidade
desta ocasión: a de escoitar os Seis poemas galegos de Federico, devoltos á
súa dimensión lírico-musical, da man de Isidro Maiztegui.
Hoxe sentimos fondamente que xa non estean con todos nós estes tres
homes entrañables pola súa liberal valía intelectual e artística.
O corazón do mestre Isidro deixou de latexar ó pouco de regresar á
súa casa de Mar del Plata. Sabemos que foi feliz co seu reencontro con Galicia
en Compostela. Quédanos a súa música, xa unida definitivamente a este
libro, que tamén é o seu. Nós temos a certeza de que, desde o val dos bos
e xenerosos no que habita e co seu xuvenil entusiasmo de sempre, xa só
está a agardar que Galicia lle represente a súa cantata do Macías o Namorado,
un dos soños dos seus derradeiros días.
Xosé Filgueira Valverde, sempre xeneroso e compracente, prometéranos
escribir un epílogo para esta nova edición, pero a súa morte roubounos as
palabras sabias deste mestre das letras eruditas galegas, quen puxera todo
o seu entusiasmo neste proxecto lírico-musical e en propiciar o encontro de
Isidro Maiztegui coa cultura dos seus devanceiros.
Carlos Martínez-Barbeito, un dos mellores amigos que tivo Federico
en Galicia, dicíanos tamén adeus o día 22 de xuño de 1997, desde A Coruña,
a cidade que el máis amou. Esta nova edición vai enriquecida co seu prólogo
póstumo, de extraordinario interese para o esclarecemento literario destes
poemas.
Esta segunda edición, corrixida e aumentada, estaba xa preparada para
ir ó prelo en 1996. Faino agora no ano do centenario do nacemento de
Federico García Lorca. Non quere apartarse dos propósitos cos que escribimos
a primeira: recompor, a través do discurso blancoamoriano, que sempre me
pareceu o máis coherente, unha historia posible dos Seis poemas galegos,
pensando no lector e fuxindo, sempre que me foi posible, das sobras eruditas.
Non foi doado, ás veces, podar da ramaxe que cobre o froito dos Seis poemas
galegos opinións, teorías e mesmo máis dunha retorta intención. Quedan,
para outra ocasión, análises complementarias que suxiren os poemas: estudio
lingüístico e literario máis fondo destas poesías, traduccións a outros idiomas,
6