lorca

nos lindeiros entre a lírica galega e a castelá. O mesmo García Lorca
manifestoulle a Carlos Martínez-Barbeito que coñecía a poesía galaico-portuguesa
do ciclo trobadoresco e a Blanco-Amor que lera a Gil Vicente, Sá
de Miranda, Camoens, Rosalía de Castro, Amado Carballo, Manuel Antonio,
Eugenio Montes, Álvaro Cunqueiro. Eduardo leu con el textos de Curros e
Pondal. Quedou marabillado coa poesía épica deste último e gustoulle menos
o poeta de Celanova. Como xa deixamos dito en capítulos anteriores, a Lorca
influíulle tamén o contacto cos musicólogos e folcloristas da Residencia de
Estudiantes: Eduardo Martínez Torner e Jesús Bal y Gay.
Andrew Anderson sitúa estes poemas sobre unhas claves referenciais:
determinadas paisaxes urbanas e rurais, influencias temáticas e formais coa
literatura tradicional galega. Lorca, nestas cantigas, segue fundamentalmente
o ronsel dos Cancioneiros e de Rosalía de Castro. Os santuarios e as
romarías (pretexto e contexto para o encontro dos amantes), preto do mar
(as nosas barcarolas), son reelaborados poeticamente polo bardo granadino.
Reverdece a canción popular que, no caso da «Romaxe da Nosa Señora
da Barca», fora tema popular xa en Rosalía.
Lorca escolle tamén os tons e os aires das cantigas nos seus esquemas
de repetición e estructuras paralelísticas. O diálogo de nai e filla en «Danza
da lúa». As voces «amigo» e «amada» para espertar á vida a Rosalía, amada e
morta, pero viva no mito. Son coincidencias buscadas consciente ou inconscientemente,
pero o certo é que Lorca traballa sobre o tronco lírico galaico.
Nos poemas hai tamén influencias máis difusas, que foron detectadas por
estudiosos e que poden estenderse, en menor nivel, a outros autores da
nosa literatura: Rosalía, Amado Carballo, Blanco-Amor 179 . Vexamos algunhas
destas referencias nos poemas.
«Madrigal â cibdá de Santiago» alude á historia milenaria da cidade. As
herbas verdes (manto típico da nosa paisaxe), a choiva pola rúa (popularmente
coñécese a Santiago como a cidade máis chuviosa de España), o laio
de pedra (a cidade das pedras centenarias).
«Romaxe da Nosa Señora da Barca» é outra das nosas romarías
tradicionais e rosalianas. A Virxe mira para o mar dende a Costa da morte,
en Muxía, onde ten unha pequena ermida. Lorca crea de novo aquí un texto
poético no que hai diversos planos fundidos e superpostos. Inventa, pero
coincide, unha vez máis, coa realidade. A imaxe da Virxe confundida coa
179
Ver estudios de Carlos Feal Deibe, Guerra da Cal, Franco Grande e Landeira Yrago,
respectivamente.
158