lorca

Para rematar este capítulo, quero traer aquí o seu comentario a cinco
destes poemas (falta o do «Madrigal»), «ripado» de entre os papeis da súa
biblioteca. Son notas soltas, que el empregou para glosar os poemas en
recitais e conferencias e que as tería tamén diante no Recital Antolóxico da
poesía galega de 1956 249 .
Romaxe de nosa Señora da Barca:
«Capta aquí el poeta, en rasgos breves, más alusivos que descriptivos,
otro de los rostros de Galicia: ‘unha romaxe’, con su
desenfreno báquico, su gracia, su color, y también su transfondo
melancólico. Están los vivos y los nebulosos muertos transparentados,
como en la fusión sin deslinde del alma celta, como en los
mitos dionisíacos.
El tema, en su rumbo y en su brillo, es rosaliano, pero antes
fue popular:
Nosa Señora da Barca
ten o tellado de pedra
ben o poidera ter de ouro
miña santa, si quixera.
La armonía de la expresión es exacta y perfecta la adivinación
del genio rítmico del idioma.
Al final, el vórtice festero se diluye en el paisaje y se aquieta
en esta larga mirada de la Virgen sobre el mar...».
Hai tamén outra versión destas notas en galego e nelas podemos apreciar
esa capacidade que tiña Eduardo de adaptarse a cada público ó que se
dirixía. Neste caso, como veremos, está diante dos seus compatriotas emigrantes:
«Capta aquí, en trazos breves, esenciales, máis alusivos que
descriptivos, outro dos rostros de Galicia: unha romaxe, co seu
frenesí báquico, súa gracia, seu color, coasi seu cheiro, e tamén
249
Como dixen, notas atopadas entre os papeis de Eduardo na súa biblioteca, hoxe
propiedade da Deputación Provincial de Ourense. Coma outros textos inéditos que temos rescatado
de Eduardo non teñen outra finalidade máis cá de pór ó alcance dos lectores de Blanco-Amor
parte da súa obra menor. El non considerou de utilidade a súa publicación, na maioría
dos casos, pero para os lectores entusiastas da súa obra, na que eu me inclúo, si a teñen.
Están en castelán, porque, no tocante ó idioma, Eduardo Blanco-Amor era un perfecto
bilingüe en América: empregaba os dous idiomas, destramente manexados, en función do público
que o escoitaba.
197