lorca

Blanco-Amor estaba tan seguro na súa tese que mesmo lle producía
fastío calquera dúbida ó respecto. Así, contesta ó periodista X. Costa Clavell:
«Perdóname, pero no quiero hablar de Federico en estos días
en que vuelve a ser objeto de escándalo retributivo y de rebatiña
periodística y editorial. ¡Qué náusea y qué falta de amor y de
respeto! En cuanto a los poemas que yo publiqué y cuyos originales
manuscritos guardo, ya que estamos en Barcelona, sólo quiero
decirle al señor Martín Vilumara que su afirmación de hace unos
años en Camp de l´Arpa, de que esos poemas son para Federico
meros ejercicios retóricos en otra lengua, es una conclusión gratuita,
indocumentada y, en el fondo, majadera… Pregúntame otras cosas
que no me hagan perder la paciencia, tarea bastante difícil entre
las preguntas públicas que pueden formularse en este país…».
García Lorca recitaba poesías galegas de memoria. Tiña o coñecemento
pasivo de ter oído o galego falado durante as catro viaxes que realizou a
Galicia, pero, sobre todo o galego que escoitaba a miúdo falar entre Ernesto
e Serafín e os galeguistas do café Regina. Sabemos que García Lorca tomaba
notas do galego falado e escrito, que lle valían máis tarde para a redacción
dos textos. Repasou o vocabulario «precaucional» de Romances
galegos de Blanco-Amor. A vía do idioma éralle familiar. Ademais os poemas
son lorquianos non só polo idioma, senón tamén pola temática 192 e polos
seus recursos poéticos.
É ben certo que Eduardo mantivo a ficción, que foi esfiando pouco a
pouco, sobre os orixinais que conservaba, afirmando que eran autógrafos
de García Lorca. Pero, posiblemente, a súa actitude quería salientar a autoría
de Federico, para que ninguén puidera sinalar achegas alleas, que fixeran
sospeitar unha posible traducción directa dos poemas ó galego. Eduardo
quería deixar nitidamente claro que Federico escribira os poemas en galego,
aínda que este tivera un coñecemento limitado do noso idioma. Neste sentido
a súa tese segue sendo a válida, pois, como sinala F. Fernández del
Riego, o contrario sería unha farsa:
«... Tense dito que García Lorca non coñecía o galego. De ser
así, resultaría unha farsa a publicación dos ‘Seis poemas’, cousas
ás que o poeta non podía prestarse» 193 .
192
Carballo Calero, p. 728.
193
X. A.: «Inquérito a F. del Riego», Faro de Vigo, 21-12-1985, p. 326.
164