lorca

Cambios léxicos: congostras/sendeiros; lirios/violas. Disposicións novas
na estructura da estrofa e cambios internos de palabras no verso:
mortos e mortas
¡Ai ruada, ruada, ruada
da Virxe pequena e a
sua barca!
mortas e mortos;
¡Ay ruada, ruada, ruada
da Virxen pequena
e a súa barca!
En «Cantiga do neno» e «Canzón», que son os apógrafos de letra máis
descoidada de Guerra da Cal, os cambios aumentan. E en «Danza da lúa»,
na parte autógrafa de García Lorca, resultan xa moito máis numerosos.
Correccións ortográficas, morfolóxicas, de contraccións, formas incorrectas:
ô/o;ô/ao; Cantiga/Cántiga; sobor/sobro; de/do; en un/nun; del/do;
la/a).
Colocación incorrecta de pronomes: me vuelvo/vólvome.
Hipergaleguismos, castelanismos léxicos, formas verbais incorrectas:
couronada/coronada; ¡morir/morrer; es/é; Quien/Quen.
Cambios léxicos: alcontrou/atopou; fita/olla.
Cambios na estructura do verso e da estrofa: a toca o vento do Norde/
que a toca o vento do norde; xunto a rua d’Esmeralda/Aló, na rúa Esmeralda;
soñando na flor del ouro/soñando con frores d’ouro.
Pero hai unha razón que probaría, por si soa segundo Eduardo, a
orixinalidade destes poemas. Se se traducen ó castelán, perden valor lingüístico.
Non soan. Feito que vén a demostrar que foron escritos en galego.
E cita, como exemplo, na súa conferencia no Centro Galego de Buenos Aires
de 1959, a traducción de Alberto Muzzio 200 , realizada en Arxentina en 1941.
A pesar de estar aconsellado por Álvaro de las Casas, bo coñecedor de ambas
as dúas linguas, a traducción pon en evidencia que son intraducibles. Parece
claro, pois, que Lorca non partía de orixinais en castelán para que foran
trasladados ó galego posteriormente.
En efecto, comparamos a traducción de Alberto Muzzio dos Seis poemas
galegos de Lorca e parécenos correcta a apreciación de Blanco-Amor.
Vexamos algúns exemplos:
200
Muzzio, 1941 e 1945.
167