Stran: L - Z

Dinya li min germ e,
Havînê belê, ez zanim hûn şûrkêşê me ne,
Lê di dewra min de tu hesabê min li cem we nîne.
Elî Hemanê go Mîrê Bota;
Li min geryaye bayê vê felekê,
Ji îro ku ziyareta we peyda bû li dinyayê,
Tucara xerc û berc ji me nestandiye bi kotekê,
Bi lêdanê.
Mîrê min, em Xursî ne,
Şeş mal in, duwanzde rîspî ne.
Tucar me şûrê Mîreka bi kotek,
Li ser serê xwe ne dîne.
Mîrê Bota ban kir go
Elî Hemanê çima tu we nakê.
Wek hûn şûrkêşê me ne,
Çima tu wekê Bota hikmê me qebul nake?
Ma tu nizanî ku tu xerc û xeracê
Keleha Xursê nadî.
Êdî Mihemed beg vê yekê jî qebulnake.
Elî Hemanê go;
Mîrê min bi aniya te ez wila nakim;
Bi aniya Mîrê Bota kim,
Ez jî wî hikmê ha qebûl nakim.
Mîrê Bota ban kir go;
Elî Hamanê sibê ye,
Tevê li min û we da ye.
Eger tu xerc û bercê Keleha Xursê nadî,
Ez ê Keleha Xursê hilweşînim bi
Ser hûr û girê we da.
Elî Hemanê ban kir go;
Ez Elî me, Eliyê qut im.
Bi şevê bi heft qaliba berika dibirim
Û bi rojê, bi heft coniya dermên dikutim.
Bi aniya mîrê Bota êdî
ez ji ber eskerê Bota nalibetim.
De hingê, Cindiyê Bota li xwe kirin postê û pilingê,
Mîr dengê xwe kir li çarde eşîrê Bota.
Bi gurmîna tivinga.
Mîrê Bota; tu di dewra xwe de hekimekî giranî.
Hê nû, Elî Hemanê dengê xwe li çarde
Peyayên Elî Hemanê hilanî.
Keleha Xursê, Keleheke bi bênder e.
Piştî heft sala mala Elî Hemanê kire şer e.
40