Stran: L - Z

wan herim bi tirkî bistirêm û bibim xwedî nav û şuhret. Min dizanî bû kultur
wilo pêş nakeve, mirovatî bi wê pêş nakeve, bi wê civak pêş nakeve, loma min ji
xwe re riya bi Kurdistanê hilbijart. Min xwast ez nîşan bidim ku zimanê kurdî jî
spehî yê, mirov dikare bi zimanê kurdî stranên spehî bibêje. Ew kompleks û
galeyana ku ji ber kompleksê di serê min de çêbûbû, em dajotin ser guhertina wê
jiyanê, guhertina wê cîhanê, xweşkirina civatê, rakirina fikrên pîs û qirêj. Me
dixwast em cîhaneke wilo awa bikin ku mirovatî tê de hebe, mirov tê de rehet be,
dilê mirova tê de xweş be. Di dema ku min cihaneke wilo xweş di serê min de
çêdikir, pir pêşniyaz ji min re hatin ku ez bi tirkî bistirêm. Pere jî teklîfî min
kirin, nav û şuret jî teklîfî min kirin, lê min nexwast ez xayintiyê bi xwe re bikim,
min nexwast ku ez xayintiyê bi ruhê xwe re bikim û bidim dû karekî basît û
hêsan. Bidim dû karekî dûrî hunerê, karê jiyan kurt.....
Min dixwast ez bi zimanê xwe, bi kurdiya xwe ya şêrîn hunermendiyê bikim û
xwe bidim qebûl kirin û herweha hunermendiya kurdî bidim qebûl kirin.
Baweriya min bi vê nêrînê dihat. Lê divê ez mikur werim ku di vê demê de
gelek hevalên ku ez teşwîq dikirim jî hebûn. Mîna tu jî dizanî, berî 75 an gava
tevgera rehmetiyê Berzanî hebû, hîngê welatpariziyeke xurt jî hebû, gelê me pir
aşiqê Mele Mistefa Berzanî bû, ew li dû hereketa Berzanî bûn. Hingî gelek heval
û dostên min yên baş hebûn; ji Mêrdînê, ji Diyarbekirê, ji Kurdistana Îraqê, ji
Kurdistana Sûriyê. Ew xortên wê demê gelek jîr bûn, wan li Anqerê û Stanbolê
dixwendin û ruhiyeteke netwehezî bi gelek ji wan re hebû, wan ji ziman û
edebiyata kurdî hez dikirin; wan ez teşwîq kirim, wan dixwast ez bi kurdî
bistirêm. Gava min pişt girî û teşwîqa weha li ba wan dît, ez jî hê bêtir bi kurdî
ve hatim girêdane, xwesteka min a ku berê hebû hê xurtir bû û min bi kurdî stran
gotin.
Firat Cewerî: Di wan deman de, stranbêjî, an jî tembûrvanî di nava kurdan
de hebek biçûk dihat dîtin, tembûrvanî karê mitriban bû. Vê yekê çawa
tesîr li te kir?
Şivan: Bi rastî weha bû. Qîmeta dengbêj û hunermendiyê tunebû. Wê demê an
tu ê deng bêje li ber deriyê axan bûya, an li ber destê şêxan bûya û bi erbanê
bigota, an jî, tu ê li mizgeftan muezîn bûya. Yanî te ê ya xizmetê axê û şêxan
bikira, an ya mizgeftê bikira, lê ji miletê kurd re tiştek tune bû. Er ê tu dikarî bi
van tiştan bijî, ev şexsiyeta te bi paş naxe, tu nikarî tiştekî bidî civatê û civatê
pêş bixî. Wekî din tu bi tirkî bibêjî, tu dîsan civatê wenda dikî. Tu civata xwe
pêşkêşî kesên din dikî, tu civata xwe kultura xwe winda dikî; şexsiyeta te dibe
tiştekî din, tu ji mirovatiya xwe derdikevî. Gava min li van dinêrî hunermendî ji
çavên min de diket. Herçî ew bûn, wan bi tenê distira, lê min galyanên di serê
xwe de dikirin stran û digotin.
Gava min biryara xwe hunermendiyê da, ji min re gotin“ Şivan, gava tu bistirê,
yek, divê mûzîka te hunera te xizmeta kurd û Kurdistanê bike, wê xizmetê
pêşketina gelê kurd bike. Dudu, divê stranên te şexsiyetê bide hunerê û
602