Stran: L - Z

Sûretê ku gul jê dibare,
Li memikên sêv û hinare,
Gerden tu dibê bahare,
Şa dibê eşqa û dilane.
Go,
Xatûn wisa germe,
Ji ber germe erd dikele.
Tu zû veke pencerê,
Hinkî bina me derê.
Zembîlfiroş çû ber derî,
Dît reva wî neye serî.
Ew paşda çû ber pencerê û
Xwe avêt birca kele.
Qerpalê wî mîn çadir,
Nav hewêda zû- zû ba girt,
Ew berjer bû hêdî hêdî,
Wî xwîn nebû heta pêçî.
Bi we tirsê û we xiyalê,
Zembîlfiroş revî malê.
Zembîlfiroş hatiye malê,
Elê pêra genc û qalê,
Dibê sibê çûyî ew a êvare,
Kanî risqê her du tifal?
Dibê, ez çûm kûça mîre,
Min li we derê selkên xwe ji bîr kirin,
Loma min naniye rizqê zarokan û tifale.
Benî Xatunê hevraz dinhêrî,
Dikew girî,
Hatê li kêlekê rûnişt girî,
Rokir piva kur- dûr fikirî...
Beniyê gelek da zora pera,
Gelek bertîl da, lê kir û nekir.
Tu behek ewê ji Elê venekir,
Beniyê nihêrî, wiha nabe,
Tu çar û menî,
Jêra çênabe,
Anî hat Elê kire carî,
Belkî niyeta xwe binê serî.
Neqepêçî anî, zor pere dane,
Ew kire çamê û anî rê.
Hey Beniyê,
769