Stran: L - Z

Qantirçî bala xwe dayê ku,
xortek rûniştiye li ser sekûyê
Serê xwe li navbera her du çokê xwe daniye.
Qantirçî got:
Xorto gunehê te tune, lê derdê te giran e
Gava ku vedikin devê derd û kulan e
Qantirçî digot:
Tahiro heyran banî, lo dilo banî
Hêstirên Zahirê dibarin weke çem û kanî
Mizgîn li te, min nameyeka Zahirê ji te re anî
Ez bi bajarê Palo ketim, lo li wî girî
Min dît qonaxek li perê cehdê, li ser rê çê kirî
Zahirê bi çavên şilûg,
derdekî mezin nemeyek nivîs kirî
Lê, karwanê Mûsilê hat û lê bihurî
Vayê min anî nameya Zahirê bi min re hazirî
Qantirçî dema ku nama Zahirê pêşberî wî kire
Tahir devê nameyê vedikire
Xet û nivîsa Zahirê nas dikire
Nameya Zahirê girte û di paşila xwe de kire
Qonaxa mezin seba xatirê mizgîna nameya
Zahirê li ser qantirçî tapû kire
Tahir got;
Lê Zahirê xwezî mirin heba dil tune ba
Mala me dîsa cîrana mala we ba
Dîwarê nav min û te xera biba
Xwezî emrê min biqediya,
mirina min li ber ya te bûya
Zahirê Di nama xwe de gotiye:
Tahiro, tu ne girtiyî?
Tu ne di qeyd û zincîran dayî?
Tu li dervayî, lê tu nefî bûyî
Qey tu yê her dem li bajarê Mûsilê bijiyî?
Tahir dev ji aqil û evîna naşîniyê berda
Got:
Kî der ji min re bibe jî êdî bajarê Mûsilê ji min re nabe.
Tahir kete serê riyan û dirban berê xwe da hêlîna evîna xwe....
Tahir şevekê nîvê şevê giha bajarê Palo li dora qesrê çû hat, li ber şibaka eywanê
Zahirê sekinî ye. Bangek gazî zahîrê kir, bi dengekî evînî nobetdarên qesra mîr
ew dîtin û Tahir revî lê, dan dû ew girtin, Berê wî dan zîndanê, ew birin.
Zahir li ser wî dengî Tahir ji xewa çeng bû û li dora qesrê çû hat, lê kes tune bû.
638