beskrywing van gesondheidsorgdiens wat aan miv-blootgestelde

Michaels et al. (2006:31) het na „n onlangse situasie-analise oor die implemen-tering
van die pediatriese ART-program in Suid-Afrika, wat „n ondersoek in die Vrystaat
ingesluit het, verskeie uitdagings geïdentifiseer, naamlik: personeel-tekorte, swak
infrastruktuur, beleids- en prosedure leemtes en onvoldoende befondsing. Dit is
bekend dat die medikasiebegroting van die Vrystaatse tersiêre hospitaal nie
voorsiening maak vir die verskaffing van ARM nie (Venter, 2008: Persoonlike
kommunikasie).
Een van die oorwegende uitdagings wat tydens die genoemde situasie-analise na
vore gekom het, was weer eens die tekort aan gesondheidsorgpersoneel wat in staat
is om gespesialiseerde dienste te lewer. Die skrywers maak melding daarvan dat
PV‟s beperkte vaardighede met betrekking tot die diagnosering en versorging van
pediatriese infektiewe siektetoestande het. Tydens die studie is bevind dat PV‟s, wat
by een van die tersiêre hospitale werksaam is, weier om by kinders jonger as ses jaar
bloed te trek. Hierdie bevinding het „n negatiewe uitwerking op die bepaling van ART-
gereedheid, aangesien die heen-en-weer verwysing tussen fasiliteite (sodat kinders
deur geneeshere ondersoek en behandel kan word) tyd-rowend en duur is. Dit dra
ook by tot die bottelnek wat by baie fasiliteite ondervind word, aangesien die enkele
fasiliteite waarby dienste soos ART-beraming en middelgereedheidsopleiding gegee
kan word, gewoonlik vol bespreek is (Micheals et al, 2006:33).
Die oplossing hiervan lê nie noodwendig in die vermeerdering van die aantal
behandelingsessies wat weekliks by hierdie fasiliteite aangebied word nie. Bo en
behalwe dienslewering aan MIV-positiewe pasiënte, het die personeel ook ander
algemene gesondheidsorgverantwoordelikhede, wat beteken dat hulle nie vir
bykomende behandelingsessies beskikbaar kan wees nie (Michaels et al., 2006:31).
Hoewel voldoende personeel „n noodsaaklikheid vir die suksesvolle implementering
van die ART-program is, is dit nie noodwendig die enigste vereiste hiervoor nie.
Wouters et al. (2008: Intyds) argumenteer dat „n suksesvolle ART-program dalk
eerder sal afhang van „n gesondheidsorgsisteem waar daar ook na die sielkundige en
sosiale ondersteuning van individue (in stede van die toepassing van „n biomediese
model van versorging) omgesien sal word.
80