beskrywing van gesondheidsorgdiens wat aan miv-blootgestelde

verskeie PV‟s aangevoer dat die kinders nog te jonk vir voorligting is, en mag dalk die
lae persentasie voorligting wat aangebied word, verduidelik. Sewe-en-tagtig persent
PV's by hospitale het aangedui dat die voorligting deur MIV-beraders gegee word,
terwyl 65% aangedui het dat 'n PV die MIV-voorligting aanbied.
Wat PV's by PGS/GGS betref, het 87% bevestig dat MIV-voorligting aanbied word en
dat MIV-beraders hoofsaaklik (97%) vir hierdie taak gebruik word, terwyl 83% PV‟s
aangedui het dat 'n PV die MIV-voorligting aanbied.
In 'n opvolgvraag, waar die navorser wou vasstel of die PV met wie die onderhoud
gevoer is, self die verantwoordelikheid neem om voorligting aan kinders wat MIV-
blootgestel/-positief is gee, het slegs 57% van 157 PV‟s aangedui dat hulle MIV-
voorligting aanbied. Hierdie inligting sowel as die geringe persentasie PV‟s (kyk
Figuur 4.3) wat aangedui het dat hul 'n behoefte aan opleiding in MIV-voorligting het,
wek kommer oor PV‟s se bekwaamheid met betrekking tot 'n noodsaaklike
komponent in die behandeling van kinders met MIV-blootstelling/-infeksie.
In die volgende afdeling van die hoofstuk word die resultate met betrekking tot die
bepaling van kinders se MIV-status bespreek.
4.3.7 Bepaling van 'n kind se MIV-status
Soos reeds genoem, beveel die DvG aan dat die MIV-status van babas, kinders en
adolessente so vroeg as moontlik (die ideaal is vanaf ses-weke ouderdom) deur
middel van MIV-toetsing bepaal moet word. Fasiliteite wat hiervoor verantwoordelik
is, sluit klinieke sowel as hospitale in. Slegs 33% van die PV‟s wat by hospitale
werksaam is, het aangedui dat hulle self kinders vir MIV toets terwyl feitlik alle (99%)
PV‟s by PGS/GGS kinders vir MIV sal toets. Die metodes wat deur die onderskeie
groepe vir MIV-toetsing gebruik word, word deur Figuur 4.8 geïllustreer.
168