Autora: María Debén Alfonso. Edita o Servizo Galego - Mulleres en ...

lectualizando a súa expresión a través das canles socialmente permitidas, aparece comounha das imposicións que xorden da necesidade de coexistencia pacífica dos membrosda comunidade”. 224A frustración, por si soa, non xera violencia se non vai acompañada doutros condicionantes;en palabras de LORENTE ACOSTA, “a frustración é un factor que favorece aagresión á muller, tanto se provén de factores alleos ao fogar como se se xera dentro,pero igual que o alcohol, só os homes que teñen establecidos e asumidos os patróns dedominación e control no seo da parella levan a cabo a agresión á muller, xa que a frustraciónse pode canalizar por moi diversas vías e superar de modos moi diferentes”. 225Para GARCÍA-PABLOS DE MOLINA, “as alteracións patolóxicas do estado de ánimo preocupandesde antigo, porque o mundo dos afectos, dos sentimentos, constitúe un aspectofundamental do ser humano. Criminoloxicamente, no entanto, estes trastornos teñenmenor relevancia que outros”. 226En definitiva, pódese afirmar que, na maioría dos supostos, a agresión contra a mullerelíxese por parte do agresor como unha estratexia de afrontamento da frustración, elecciónlibre e voluntaria que en todo caso non permitiría expor o máis mínimo asomo dexustificación; sobre todo, se temos en conta que na maior parte dos supostos acaecidosnos últimos anos a antesala da conduta que leva á morte da muller a mans do seu esposoou compañeiro vén presidida por un exercicio habitual de violencia que, en principio,parece incompatible cos trazos que definen as distintas clasificacións internacionaisusuais. 227Tamén GARRIDO GENOVÉS se refire a este tipo de condutas preguntándose “¿que seentende por crime pasional?” Se con isto se quere significar improvisación e ofuscación,non parece ser o caso. A gran maioría dos homicidios de mulleres son premeditados, sonbuscados e son queridos polos seus autores. Deberiamos chamalos crimes de posesión,e non de paixón: cando o homicida decide o ataque final xa había tempo que pensabaque tal feito era inevitable. Non era a súa paixón amorosa a que o guiaba, senón o seuegocentrismo desmesurado, consistente en crer que hai persoas que lle pertencen a un,mesmo que elas non queiran”. 228224 Matallin Evangelio, A.: La circunstancia atenuante de arrebato, obcecación u otro estado pasional deentidad semejante, Tirant lo Blanch, Valencia, 1999.225 Lorente Acosta, M.: Mi marido me pega lo normal, Ares y Mares, Barcelona, 2001, p. 87.226 García-Pablos de Molina, A.: Tratado de Criminología, 3ª ed., Tirant lo Blanch, Valencia, 2003, p. 605.227 Para A. Montero Gómez (presidente da Sociedad Española de Psicología de la Violencia), “o colectivode agresores de mulleres, aínda que heteroxéneo no seu perfil socioeconómico e, por tanto, conpresenza en todos os estratos sociais, comparte unha calidade criminolóxica: a máis alta porcentaxede torturadores de mulleres son individuos sans, sen patoloxía mental, que transgriden o ordenamentoxurídico e os dereitos humanos”. Xornal El Correo Español del Pueblo Vasco, 25 de novembro de2002. Véxase DSM- IV Manual diagnóstico y estadístico dos trastornos mentales, Barcelona, 1995.228 Garrido Genovés, V.: Amores que matan; acoso y violencia contra las mujeres, Algar, Barcelona, 2001,p. 65. Véxase Garrido Genovés, V.: Psicópatas y otros delincuentes violentos, Tirant lo Blanch Valencia,2003, p. 277 e ss. Este autor non prevé unha diminución da delincuencia violenta contra a muller atendendoao limitado das medidas penais e policiais, pero mostra esperanza en que se poida inverter atendencia á vista das reformas lexislativas operadas a finais de 2003 a que fixemos referencia.O tratamento penal da violencia contra as mulleres101