Autora: María Debén Alfonso. Edita o Servizo Galego - Mulleres en ...

dereito penal debe cumprir a súa función de última ratio, sancionando aqueles comportamentosque atentan de forma máis grave aos dereitos propios da relación familiar. Tale como significou a doutrina, o dereito penal non é instrumento idóneo para a tutela dainstitución familiar”. 343Outro factor a ter en conta radica en que quen lexisla, ao introducir o precedente doactual artigo 173.2 do Código Penal, isto é, o artigo 425 do Código Penal de 1973, precisamenteconsiderou reprochable de forma especial o feito de que a conduta de violenciahabitual se producise no ámbito familiar, entendido non como o lugar físico onde vivea familia, senón no ámbito extenso onde se desenvolven as relacións familiares. A familiaconstitúe, xa que logo, un elemento vertebrador do tipo penal, pero isto non quere dicirque a paz e a convivencia nas relacións entre os seus membros constitúan un ben necesitadode protección a través do instrumento penal. 344C.- A dignidade da persoaOutro importante sector doutrinal refire a “dignidade” da persoa como o interese necesitadode protección a través do delito de violencia habitual, resaltando a maior parte dosautores que defenden esta postura a especial proxección que supón a dita vulneraciónno seo da familia. 345343 Prats Canut, J. M.: “De los delitos contra las relaciones familiares” en Comentarios al nuevo CódigoPenal, 2ª ed., Aranzadi, Pamplona, 2001, p. 1050.344 Díez Ripollés sinala que o artigo 153 describe unha figura delituosa que se caracteriza, en primeirolugar, porque o feito punible ten sempre como suxeitos activos e pasivos persoas que se encontranligadas facticamente mediante unha relación de convivencia; Díez Ripollés: Comentarios al CódigoPenal. Parte Especial, Tirant lo Blanch, Valencia, 1997, p. 415.345 Así, para J. Carbonell Mateu e J. L. Gónzalez Cussac “non estamos ante un xenuíno delito de lesións,senón ante unha infracción de malos tratos, á que a habitualidade e o ámbito familiar converten endelito. Tampouco, obviamente, o ben xurídico protexido é o mesmo das lesións: nin a saúde nin a integridadecorporal son obxecto de tutela por canto é perfectamente concibible a consumación do delitosen resultado lesivo ningún; é máis, a concorrencia das lesións obrigará a aplicar o correspondenteconcurso de delitos. Cremos que se trata de protexer a dignidade da persoa humana no seo da familia,e, concretamente, o seu dereito a non ser sometido a trato inhumano ou degradante ningún, nosentido do artigo 15 da Constitución española de 1978. Tamén pode ser concibido, en certa maneira,como un delito contra o honor, en tanto que concreción da dignidade. E, en certa medida, tamén comportaalgún perigo para a saúde”, Carbonell Mateu, J. ; Gónzalez Cussac, J. L.: Comentarios al CódigoPenal de 1995, volume I, Tirant lo Blanch, Valencia, 1996, p. 801. Tamén M. C. Falcón Caro se refire áprotección da dignidade e o grupo familiar ao manifestar que “é un delito que se desenvolve cíclica epermanentemente corroendo paulatina e mesquiñamente a identidade da persoa, a súa incolumidade,globalmente entendida, física e psicolóxica. O que se protexe é o EU persoal, ou a dignidadeentendida como identidade da persoa, sendo a familia o marco conxuntural ou delimitador, propiciadordo desenvolvemento dunha agresión permanente e tan intrínseca en canto espazo de convivencia,onde se establecen unhas especiais e estreitas relacións. Por conseguinte, nin se respecta a persoaen canto tal, nin o desenvolvemento do grupo familiar, tanto global como individualmente entendido”;Falcón Caro, M. C.: Malos tratos habituales a la mujer, Bosch, Barcelona, 2001, p. 151.O tratamento penal da violencia contra as mulleres149