Autora: María Debén Alfonso. Edita o Servizo Galego - Mulleres en ...

CORSI define o poder de dominio como a capacidade de control e dominio sobre a vidaou os feitos doutras persoas, e que está normalmente destinado a lograr obediencia edispoñibilidade, con todo o que disto deriva cando se trata dunha relación de parella;pero o exercicio dese poder require posuír bens, recursos ou incluso afectos, que a outrapersoa á que se queira controlar non posúa, ou requira, ou necesite; así como utilizarmedios para sancionala cando a persoa dominada deixe de aceptar ese poder. 229Se temos en conta as profundas modificacións operadas na estrutura familiar no nosopaís nos últimos vinte anos tras a entrada en vigor da lei reguladora da separación e odivorcio 230 e a consecuente interiorización no imaxinario colectivo da xeneralidade dacidadanía da posibilidade de ruptura das relacións de parella como algo corrente e habitual,resulta sorprendente que tales elementos (fracaso afectivo, tensión separatoria oucelos non patolóxicos) poidan seguir constituíndo “un determinante o suficientementepoderoso” (condición necesaria esixida pola doutrina do Tribunal Supremo) como paraser apreciada a atenuante con tanta frecuencia como podemos observar nas distintasresolucións xudiciais; sobre todo cando as consecuencias que se derivan en moitas ocasiónssupoñen a morte da vítima.Para LORENTE ACOSTA, o feito de que o informe elaborado polo Defensor do Pobosobre “A violencia contra as mulleres”, ou os distintos barómetros do CIS sobre “violenciadoméstica” reflictan que os celos se converten nun dos motivos que máis inflúen naviolencia, constitúese na interpretación que xira en torno á necesidade de entender a violenciacomo unha determinada conduta individual, e non como o que é, unha parte dunconxunto de valores que xorden da desigualdade e a xerarquización entre os sexos. 231Constitúe un paradoxo que por parte dos tribunais españois se diten anualmente arredorde cen mil sentenzas de separación, divorcio e nulidade, e á vez os tribunais da ordexurisdicional penal sigan valorando, con quizais demasiada frecuencia, que o fracasoafectivo, a tensión separatoria ou os celos non patolóxicos constitúan elementos quecómpre ter en conta á hora de apreciar o trastorno mental; sobre todo atendendo ásimportantes consecuencias que se derivan de cara á rebaixa da pena a impor.Neste mesmo sentido se pronunciou CEREZO DOMÍNGUEZ tras analizar a distribuciónen función do sexo dos condenados das eximentes incompletas e circunstancias atenuantesnas sentenzas condenatorias ditadas sobre homicidios entre parellas. Para estaautora, “se se comparan as atenuantes aplicadas nos casos de homicidios entre parellascoas apreciadas no resto de homicidios obxecto de estudo, encóntranse diferenzas significativas.Destaca a maior porcentaxe de atenuantes que se aplican nos casos de102229 Corsi, J. ; Peyrú, G. M..: Violencias sociales, Ariel, Barcelona, 2003, p. 126.230 Lei 30/1981, do 7 de xullo, de modificación da regulación do matrimonio civil no Código civil e procedementoa seguir nas causas de nulidade, separación e divorcio.231 Para M. Lorente Acosta, “cos celos na violencia contra as mulleres ocorre como co alcohol, actúanmáis como explicacións e xustificacións que como unha realidade. A simple mención destas posibilidadesé suficiente para que a sociedade entenda que o imposible pode ocorrer; e en lugar de ver arealidade habitual da violencia e a desigualdade que levan á excepcionalidade do homicidio, as respostastécnicas fanse eco destes valores culturais diminuíndo a crítica e atenuando a reprobación”.Lorente Acosta, M.: El rompecabezas. Anatomía del maltratador, Ares y Mares, Barcelona, 2004, p.101.O tratamento penal da violencia contra as mulleres