Autora: María Debén Alfonso. Edita o Servizo Galego - Mulleres en ...

O estudo a que nos estamos a referir formula que a atenuante prevista no número 4º doartigo 21 do Código Penal, a confesión do delito, concorre maioritariamente nos supostosde morte de mulleres a mans dos seus maridos ou compañeiros. Así, conclúe o estudoque a análise comparativa entre estraños e entre cónxuxes, ou persoas ligadas porrelacións análogas á conxugal, nos depara unha clara diferenza á hora de aplicar a citadacircunstancia. Mentres que no suposto entre estraños se aplicou nun vinte e un porcento dos supostos analizados, no suposto de morte entre cónxuxes aplicouse nunhaporcentaxe moito máis elevada, concretamente, nun trinta e sete por cento.Chama tamén a atención o estudo sobre outra característica diferenciadora entre ambosos supostos. Así, mentres nos supostos de morte entre estraños a posta en coñecementoda acción ante a autoridade competente se fai de maneira inmediata á comisión do feitodelituoso, o que comporta necesariamente a súa apreciación por parte dos tribunais, nossupostos de morte entre cónxuxes ou persoas ligadas por análogas relacións de afectividade,con frecuencia a posta en coñecemento non se produce de maneira inmediatasenón que, en múltiples ocasións, transcorreu un espazo de tempo o suficientementeamplo como para suscitar a necesidade de cuestionar se, en tales supostos, se debe valorarda mesma forma que se a comunicación fose tras a comisión do delito.As autoras do estudo manifestan que “así como nos casos de morte entre estraños estecomportamento se presenta de inmediato á finalización do feito, cando foi entre cónxuxes,con frecuencia, dáse despois de fuxir ou de pasar toda a noite na casa co cadáver, ondedespois dos actos homicidas é máis difícil que poidan ser descubertos, o que dá tempo aconsultar, viaxar, intentar ocultar o cadáver e mesmo valorar a posibilidade de todo isto”.Se partimos das consideracións anteriormente referidas, relativas aos requisitos que adoutrina e a xurisprudencia esixen á hora de aplicar ou non a atenuante de confesión dodelito, parece difícil conciliar o recoñecemento que o ordenamento xurídico prevé ante aposta en coñecemento das autoridades da comisión do feito delituoso, a través dunhaimportante atenuación da pena, e o que a posta en coñecemento se leve a cabo transcorridoun considerable espazo de tempo que o autor podía ter evitado a prol dun verdadeiroafán de colaboración coa Administración de xustiza. En palabras de FARALDOCABANA, citando a CALDERÓN SUSÍN, “a confesión constitúe hoxe en día unha dasprobas máis apreciadas; de aí que quen lexisla a favoreza cunha mitigación da pena, endeterminados casos e polo que supón de sometemento do delincuente ás consecuenciaslegais ou xurídicas do seu feito inxusto”. 239SERRANO BUTRAGUEÑO, ao se referir á análise da denominada autodenuncia ou confesiónmotu propio, refírese ás distintas razóns de política criminal que xustifican estaatenuante: 1.- a colaboración coa xustiza, facilitando a investigación dos feitos e das persoasresponsables; 2.- facilitar unha resposta punitiva rápida, eficaz e ao verdadeiromerecedor dela (sen prexuízo de que o xuíz verifique e comprobe o valor da confesión,ex artigo 406 da Lei de axuizamento criminal); e 3.- razóns de estrita xustiza, xa queunha persoa que, coa súa confesión, produce os efectos beneficiosos para o sistemapenal antes mencionados debe obter unha compensación do propio sistema en forma deatenuarlle a sanción que se lle impón pola súa conduta. 240239 Faraldo Cabana, P.: Las causas de levantamiento de la pena, Tirant lo Blanch, Valencia, 2000, p. 304.240 Serrano Butragueño, I.: Código Penal, comentarios y jurisprudencia, 3ª ed., Comares, Granada, 2001,p. 460.O tratamento penal da violencia contra as mulleres105