Autora: María Debén Alfonso. Edita o Servizo Galego - Mulleres en ...

de en que aínda se desenvolve a vida de moitas mulleres na nosa sociedade, e mesmocando o nivel de respecto aos órganos xurisdicionais é aínda elevado non hai dúbida deque pór a mirada nos instrumentos penais, como suficientes por si sós para resolver aproblemática da violencia, é equivocar o camiño. 437A resposta a estes interrogantes fai xurdir novamente o escepticismo ante os instrumentospenais como válidos para a resolución do conflito; pero aínda que en si mesmos nonson suficientes para resolver o grave conflito social que subxace tras as agresións, éindubidable que é imprescindible evitar a reprodución da conduta contra a muller afectada,polo que a reacción do sistema penal debe ser o suficientemente enérxica 438 a fin deque o agresor perciba que o seu poder de control sobre a vítima, tras a intervenciónpenal, se debilitou substancialmente. A única forma de que o agresor o perciba é que sedote esta última de medios capaces de facer efectiva esa resolución xudicial, aínda queesa dotación xa non sexa competencia do poder xurisdicional. 439Non obstante, a dúbida principal reside nese número limitado de supostos en que o agresor,dunha forma ou outra, percibe que a resolución xudicial vulnera profundamente osdereitos de que se cría merecedor, e non está disposto a respectar as prohibicións quena orde do xulgado se lle impoñan, transmitindo dunha ou outra forma a súa firme vontadede non acatar o mandamento xudicial.208ordes de protección; acordáronse en 6004 supostos, e non se acordaron en 1865, o que representaque en 76% dos supostos os xuíces e tribunais consideraron que a solicitude vai acompañada dunhaacreditada situación obxectiva de risco para as vítimas; cifras que nos permiten valorar a reforma comoadecuada na medida en que puxo en mans de xuíces e tribunais un instrumento de indubidable aplicaciónpráctica. En dous supostos, malia ter sido acordada a orde de protección que supuña o afastamentodo agresor, este acabou coa vida das súas vítimas e nun dos supostos acabou tamén coavida dos seus dous fillos menores; nun dos supostos prendeulle lume á vivenda coa súa esposa edous fillos menores dentro, e no outro suposto atropelou co seu vehículo á vítima en tres ocasións ataque faleceu. http://www.poderjudicial.es.437 Véxase Bodelón González, E.: “El tratamiento jurídico-penal de la violencia contra las mujeres y susdeficiencias” en Sistema penal y problemas sociales, Tirant lo Blanch,Valencia, 2003, p. 474.438 A necesidade desa resposta enérxica non é tan unánime. Así, para Mª. J. Benítez Jiménez “a prisiónprovisional é unha medida perigosa, pois significa privar unha persoa da súa liberdade individual eimplica unha tensión dialéctica entre os principios de liberdade persoal e presunción de inocencia easeguramento do proceso”. Benitez Jiménez, Mª. J.: Violencia contra la mujer en el ámbito familiar.Cambios sociales y legislativos, Edisofer, Madrid, 2004, p. 137.439 O Consello de Ministros do 7 de maio de 2004 aprobou un “Plan de medidas urxentes contra a violenciade xénero”. O Plan, proposto polos ministerios de Xustiza, de Interior e de Traballo e AsuntosSociais, contén medidas, algunhas delas xa previstas con anterioridade, destinadas a mellorar oamparo ás vítimas e reparar disfuncións da orde de protección ás vítimas da violencia doméstica.Entre as medidas aprobadas encóntrase a de que a Fiscalía Xeral do Estado inste os fiscais a solicitara suspensión dos réximes de visitas, solicite prisión provisional ante o incumprimento da orde deafastamento, elaboración dun único formulario de denuncia, elaboración entre as forzas e corpos deseguridade e a Fiscalía dun mapa de risco, a entrega de teléfonos móbiles de marcación rápida paraas vítimas, e a dotación de 570 efectivos policiais destinados á vixilancia do cumprimento da orde deprotección. No entanto, non se prevé maior dotación económica que a xa prevista, e contida na Rendade Inserción Laboral. Xornal El País, 8 de maio de 2004, p. 35.O tratamento penal da violencia contra as mulleres