Autora: María Debén Alfonso. Edita o Servizo Galego - Mulleres en ...

mación constitúeo o feito de que a violencia habitual non se integra no Código Penalcomo tipo penal específico ata a mencionada reforma do ano 1989. 148Para Polaino Navarrete non é que en épocas remotas ou pasadas non se producisen episodiosillados ou duradeiros de malos tratos no seo da familia, senón que ata data relativamenterecente (concretamente ata a reforma introducida no texto penal por obra daLei orgánica 3/1989, do 21 de xuño,) non obtivo carta de natureza no Código Penal españolo delito de malos tratos 149 .E dunha forma moito máis rotunda o expresa Falcón Caro, para quen “só fixeron faltaonce anos de incesante e exacerbado sufrimento, desde a proclamación da Constitución,para que a Lei orgánica 3/1989, do 21 de xuño, introducise un precepto específico queregulase o maltrato familiar como un comportamento delituoso. ” 150Se tales condutas non suscitaban un importante reproche social, quizais a introdución noano 1989 do delito de violencia habitual apoie a consideración de moitos autores 151 quesosteñen a autonomía do dereito penal, e isto ao considerar que a norma penal estendea ameaza da pena a condutas que non están prohibidas por outros sectores do ordenamento,constituíndo a súa introdución unha función valorativa e non meramente sancionatoria.Non podemos esquecer que a Constitución española proclamaba os dereitosque lle son inviolables á persoa humana e, en particular, o principio de igualdade, pero anecesidade de adecuar o resto do ordenamento á vixencia destes principios foi laborlevado a cabo durante os vinte e tres anos transcorridos desde a súa entrada en vigor,tarefa que nalgúns supostos foi de moi recente elaboración. 152Como consecuencia disto, non creo que sexa desacertado afirmar que naquelas condutasen que a vítima era unha muller e en que a actuación do agresor se desenvolvía no“intocable” fogar familiar, o interese xeral respecto a estas condutas encontrábase tandebilitado que o principio de intervención mínima operou cunha especial rixidez e intensidade,provocando que a intervención teña sido, en definitiva, bastante menor do desexablee, consecuentemente, moito máis ineficaz, cos resultados que diariamente vemosnos medios de comunicación. 15376148 Neste mesmo sentido véxase Larrauri, E.: Mujeres, derecho penal y criminoloxía, Siglo Veintiuno deEspaña Editores, Madrid, 1994, p. 5.149 Polaino Navarrete, M., Véxase o prólogo á obra de Falcón Caro, M. C.: Malos tratos habituales a lamujer, Bosch, Barcelona, 2001, p. 19.150 Falcón Caro, M. C.: Malos tratos habituales contra la mujer, Bosch, Barcelona, 2001, p. 105.151 Según afirma Morillas Cueva “autores como Antolisei, Stampa Braun, Rodríguez Devesa e Cerezo Mirpronúncianse a favor da autonomía do dereito penal nos termos expresados”; Morillas Cueva, L.:“Aproximación teórica al principio de intervención mínima y sus consecuencias en la dicotomía penalización-despenalización”en Revista de la Facultad de Derecho de la Universidad de Granada, 1983,p. 64.152 Para Falcón Caro“ o home asumiu o rol de protector da súa familia, concedéuselle o dereito a disciplinará súa muller e aos seus fillos. Cando as leis lexitimadoras desapareceron, non existiu a habilidadelexislativa pertinente que estipulase as consecuencias polo comportamento violento do homecara á muller, o que non fai máis que lexitimar a violencia contra esta”; Falcón Caro, M. C: Malos tratoshabituales contra la mujer, Bosch, Barcelona, 2001, p. 47.O tratamento penal da violencia contra as mulleres