Autora: María Debén Alfonso. Edita o Servizo Galego - Mulleres en ...

O debate sobre o papel da vítima, a análise do “conflito” que deriva na súa dimensiónpersoal para os partícipes, o monopolio do castigo e do tratamento do delito por parte doEstado, ou incluso a posibilidade de integrar a conciliación autor-vítima no sistema penalrexurdiu con forza nos últimos anos na ámbito da análise político-criminal, sobre todoatendendo á análise previa da situación en que se desenvolven as vítimas das actividadesdelituosas, previamente á importante proliferación de cambios lexislativos que seproduciron no ámbito penal nos últimos anos.PÉREZ-SANZBERRO, no seu estudo sobre a “terceira vía”, refire esa posición da vítimamanifestando que “en mans da vítima queda na maioría dos casos a persecución dos delitos,pero posteriormente queda sometida aos órganos da Administración de Xustiza querepresentan o interese público na reprensión do delito, sen que apenas obteña a cambiocontrapartidas. Ás dubidosas posibilidades de que se vexan compensados os menoscabosmateriais sufridos hai que engadir a práctica imposibilidade de que o procedementopenal proporcione algunha canle para a satisfacción dos danos morais relacionados conestados ou sentimentos de humillación, ira, incomprensión, medo; sentimentos todos elesque paralizan a posibilidade de reacción no sentido de facer asimilable dunha forma racionale frutífera a experiencia vivida, e que, por outra parte, condiciona as relacións sociaisao enchelas de prexuízos, discriminacións e distanciamento social”. 403Tamén GARCÍA - PABLOS formula a necesidade de redefinir o delito como un conflitoentre tres protagonistas: o delincuente, a vítima e a comunidade, propoñendo unhaampliación do actual catálogo de consecuencias xurídico-penais. 404Unha actitude máis critica, sobre todo con respecto á reparación como pena aplicable aodelito, pode observarse en MUÑOZ CONDE e GARCÍA ARÁN. Para estes autores, senque isto supoña un absoluto rexeitamento, “o dereito penal está presidido por fins preventivose de regulación social e non por unha finalidade compensatoria dos males inflixidosás vítimas; a pena non se aplica para reparar o dano ocasionado á vítima, senónpara confirmar ante os cidadáns a vixencia do dereito penal como protector de bens xurídicose, en definitiva, constatar a presenza do Estado na ordenación da convivencia,como únicas vías para lograr os fins preventivos”. 405Tamén TAMARIT mostrara as súas reticencias, sobre todo con respecto á vitimodogmática,entendida esta como o intento de trasladar ao ámbito da dogmática xurídico-penalas conclusións da vítimoloxía sobre a importancia da contribución da vítima á xénese eo desenvolvemento do delito. Para este autor, algúns dos enfoques doutrinais que teñenxurdido paralelos á análise da situación da vítima serían en principio rexeitables na medidaen que poidan representar un avance na privatización dos conceptos penais e ao finalprovoquen unha redución da protección da vítima. 406174403 Pérez Sanzberro, G.: Reparación y conciliación en el sistema penal ¿apertura de una nueva vía?,Comares, Granada, 1999, p. 13.404 García-Pablos, A.: “El redescubrimiento de la víctima: victimización secundaria y programas de reparacióndel daño. La denominada ” en CGPJ, Cuadernos de derecho judicial. LaVictimología, Madrid, 1993, p. 309 e ss.405 García Arán, M.; Muñoz Conde, F.: Derecho penal. Parte general, 2ª ed., Tirant lo Blanch, Valencia.406 Véxase Tamarit Sumilla, J. M.: La víctima en el derecho penal, Aranzadi, 1998, p. 225 e ss.O tratamento penal da violencia contra as mulleres