Autora: María Debén Alfonso. Edita o Servizo Galego - Mulleres en ...

As mulleres que exercen a prostitución, vítimas directas da forma máis perversa deexclusión, e suxeitos pasivos de situacións de extrema gravidade como as agresións físicase psíquicas, retención, obrigación por forza a exercer a actividade. Mulleres cuxa vidaestá revestida por un denominador común: a prostitución como unha forma simple e primitivada loita dalgunhas mulleres pola súa subsistencia e en moitos supostos como anova forma de escravitude do noso tempo. Mulleres cuxa condición imposibilita o accesoás axudas públicas destinadas á inserción social, ignorando que a única vía que llespermitirá fuxir dese inferno reside en combinar prestacións económicas con actuaciónsque fomenten a súa autonomía persoal, social e económica.O principio de solidariedade precisa da promoción de medidas de acción positivas dirixidasa aquela cidadanía en situación de desvantaxe social que faciliten o seu libre desenvolvementoe plena participación na sociedade en condicións de igualdade. Para apromoción da igualdade de oportunidades entre colectivos como o das mulleres prostituídaso mecanismo máis eficaz radica en propiciar o acceso aos recursos sociais e promovero seu desenvolvemento integral, garantindo o respecto á súa identidade diferencialmediante plans integrais de acción positiva. 123As mulleres que crean riqueza para o país, día a día, sen vacacións, sen dereito aodesemprego, sen dereito a “poñerse enfermas” porque non cotizaron nunca, porquenunca se lles permitiu acceder a nada que non fose o que por razón da súa vida ao ladodun home puidese corresponderlles; esas mulleres ás que a sociedade lles esixiu satisfacerprimeiro as necesidades da familia e de cada un dos seus membros antes que aspropias; esas tarefas non remuneradas que garanten a vida cotiá, os traballos domésticos,o coidado dos menores ou das persoas enfermas ou anciás, e que supuxo, en moitasocasións, un elevado custo para aquelas mulleres que viron como o mantemento daestrutura familiar se facía incompatible co seu propio desenvolvemento individual; mulleresque, cando enferman, viven a súa enfermidade como unha carga para os demais,que chegan a rexeitarse a si mesmas por non cumpriren a súa función de coidadoras eque reciben menos coidados dos que necesitan; desatendidas por desatender as súassupostas obrigas; mulleres que non se consideran merecedoras de tempo e atención.Mulleres cuxo traballo e dedicación contribuíron ao crecemento do país e cuxo recoñecementosocial debería levar aparellado o recoñecemento dun dereito individual decarácter social e directo, recoñecedor dunha situación de feito que en ningún caso estáencamiñado a estimular un sistema que perpetúe a desigualdade da repartición nos traballosdo coidado; pola contra, a través do recoñecemento dos dereitos sociais das amasde casa conseguiríase menoscabar a relación de dependencia e afianzaríase a autoestimadas persoas que por dereito propio deberían ser perceptoras de pensións de xubilacióndirecta. 124123 Lei 9/1991, do 2 de outubro, de medidas básicas para a inserción social na Comunidade Autónoma deGalicia, en cuxo artigo 23 se recollen as obrigas das beneficiarias/os da RISGA. No punto 4º prevesea obriga de non exercer a mendicidade nin a prostitución. DOG do 3 de outubro de 1991; BOE do 1de xaneiro de 1992.124 Véxase o concepto de individualización de dereitos en La individualización de los derechos fiscales ysociales en España: un modelo alternativo, Instituto da Muller, Madrid, 2000, p.15.64O tratamento penal da violencia contra as mulleres