Autora: María Debén Alfonso. Edita o Servizo Galego - Mulleres en ...

mente, os graves trastornos psíquicos que se derivan en moitas ocasións da crianza dunmenor nun ámbito de relación familiar en que o denominador común é o exercicio da violenciacontra a súa nai; en realidade, é difícil cuantificar os danos ou secuelas que parao seu desenvolvemento no futuro se poidan producir, pero púidose constatar que a particularidademáis común entre os adultos que exercen o maltrato de forma habitual é ofeito de que eles mesmos foron vítimas deses malos tratos ou formaron parte da súa vidacotiá nunha persoa do seu contorno, normalmente a súa nai, durante a súa infancia.MILLER refírese a isto sinalando que “o adulto que foi un neno maltratado (ou que presencioudurante anos o exercicio da violencia) fai enmudecer os sentimentos que estaríanxustificados, é dicir, os dirixidos contra os causantes da súa dor, aferrándose a todacosta á idea de que aqueles pais torturadores o amaban, pero déixaos aflorar contra assúas propias fillas e fillos. É como se esas persoas pasasen decenas de anos atrapadosnunha trampa da que non hai saída posible, porque a nosa sociedade prohibe a ira quese dirixe contra os propios pais. Pero co nacemento das fillas e dos fillos ábrese unhaportiña: por fin pode descargarse sen escrúpulos a rabia acumulada durante anos; o tristeé que a vítima é un pequeno ser indefenso, ao que esas persoas se ven forzadas aatormentar, a miúdo sen darse conta disto, porque unha forza descoñecida os impulsa atales actos”. 307Non obstante, isto non debe ser interpretado dunha maneira extensiva tal que conduzaa afirmar de forma xeneralizada que todo aquel que medrou no seo dunha familia ondeo proxenitor exercese de forma habitual a violencia se converta necesariamente nun futuroagresor. Constatouse tamén o fondo rexeitamento por parte de moitos adultos que presenciaronou viviron en primeira persoa o uso da violencia a reproducir cos seus descendentesa mesma conduta, e o extremo coidado e tenrura que desenvolven cos seuscando viven a paternidade.A xeneralización, tan estendida hoxe en día, de que quen fose maltratado na infanciaserá á súa vez no futuro un agresor dos seus tan só se viu confirmada no 8% dos supostos,e destruír este mito é outra das prioridades vinculadas a esta problemática de caraa evitar a imposición dun estigma aos que tiveron a desgraza de ser vítimas na súanenez. 308Paralelamente, é indubidable que a percepción do menor que foi vítima de violencia, e oseu posterior comportamento no futuro, van depender en gran medida do apoio e respostaque vai percibir por parte dos seus familiares, amigos e responsables no momen-136307 Miller, citado por Intebi, I.: Abuso sexual infantil, Granica, Barcelona, 1998, p. 58.308 Segundo F. Reyero Pantigoso, “estes supostos adoitan corresponder a quen foi maltratado na adolescenciapolo seu pai e nun fogar onde a nai era tamén maltratada, experimentando o fillo a impotenciade non poder contar con ela nin tampouco defendela”; Reyero Pantigoso, F.: “Lesiones y secuelas psíquicasen menores, víctimas de maltrato familiar” en Estudios sobre violencia familiar y agresionessexuales, Centro de Estudos Xurídicos da Administración de Xustiza, Madrid, 2000, Tomo I, p. 74. ParaD. L. Morillas Fernández “non cabe referir unha lista de situacións ou sensacións concretas que vaireproducir o menor tras o maltrato, en tanto que estas dependerán de distintos factores tales como,por exemplo, a idade do menor, o sexo a intensidade do maltrato, a figura do agresor, ou, citando aSchulz, dependendo da reacción xerada na familia, sociedade e persoas próximas unha vez coñecidoo maltrato”. Morillas Fernández, D. L.: Análisis criminológico de la violencia doméstica, Universidadede Cádiz, 2003, p. 169.O tratamento penal da violencia contra as mulleres