Autora: María Debén Alfonso. Edita o Servizo Galego - Mulleres en ...

Engádese que a propia natureza do vínculo matrimonial impide considerar dunha maneiraautomática e unitaria o efecto que este debe ter sobre a punibilidade do cónxuxe quemata a outro, pois non en todos os casos é posible comprobar unha maior reprobabilidadedo feito, e consecuentemente, nos supostos en que a relación matrimonial estea“de feito” manifestamente destruída, a maior reprobabilidade, por regra, non se poderáfundamentar.E, por último, tales consideracións non se farán extensibles ao homicidio de ascendentesou descendentes, pois nestes supostos o vínculo ten un soporte que non só é xurídico,senón tamén natural, o cal, a xuízo da Xunta, permite manter unha diferenza relevante.En consecuencia, a xunta adopta por maioría o acordo de non aplicar a circunstancia nasúa modalidade agravatoria no futuro segundo a comprobación desde un punto de vistarexistral, senón tomando en consideración a real entre os cónxuxes no momento do feito.O citado acordo quedou plasmado a través da sentenza do Tribunal Supremo do 28 demarzo de 1994, a cal establece “a exclusión do artigo 405 do Código Penal en todos ossupostos en que “de feito” a relación teña tal grao de deterioración que xa non poida serfundamento suficiente para xustificar un maior reproche do autor”. 263A devandita doutrina quedou reflectida en numerosas sentenzas 264 ditadas nos últimosanos polo noso alto tribunal, pero entre elas quixera destacar a sentenza do 21 de maiode 1999, 265 no fundamento xurídico terceiro da cal, ademais de recoller o contido doacordo antes referido, se engaden unhas consideracións relativas a que se quen lexislaestendeu a circunstancia mixta ás unións de feito debe entenderse excluída cando aseparación se produciu de feito; argumento feble que pretende asimilar ambas as situaciónsatendendo á simple concorrencia do vocábulo “de feito”; e isto toda vez que as consideraciónsque levaron o lexislador a asimilar a análoga relación de afectividade aomatrimonio legalmente constituído nalgunhas circunstancias non gardan relación ningunhacoa posible valoración que se poida facer da situación dunha parella cando sedesenvolve nunha separación de feito; como dicía, a única similitude radica no vocábuloempregado.O tribunal, ao asimilar a separación de feito e a unión de feito, e concederlles iguaisrepercusións no ámbito agora analizado, parece non ter en conta a repercusión xurídica112263 Sentenza do Tribunal Supremo do 28 de marzo de 1994. RX 1994/2663.264 Véxase sentenza do Tribunal Supremo do 11 de marzo de 1997 (RX 1997/1944); sentenza do TribunalSupremo do 15 de abril de 1997 (RX 1997/2931); sentenza do Tribunal Supremo do 30 de abril de1997 (RX 1997/ 3629); sentenza do Tribunal Supremo do 6 de maio de 1997 (RX 1997/4537); sentenzado Tribunal Supremo do 13 de xuño de 1997 (RX 1997/4893) e sentenza do Tribunal Supremo do2 de decembro de 1997 (RX 1997/8835) e sentenza do Tribunal Supremo do 29 de setembro de 1999(RX 1999/7055).265 O fundamento xurídico terceiro da sentenza do Tribunal Supremo do 21 de maio de 1999 (RX1999/5243) sinala que “a razón que fundamenta a agravación non se encontra na concorrencia formaldun vínculo conxugal, senón na realidade subxacente, de maneira que na mesma forma que o artigo23 do Código Penal estende a circunstancia ás unións de feito aínda que non exista legalmente un vínculomatrimonial, debe entenderse excluída naqueles casos en que a relación conxugal só exista dunmodo formal, por encontrarse rota aquela e desaparecida a afectividade entre acusado e vítima”.O tratamento penal da violencia contra as mulleres