Autora: María Debén Alfonso. Edita o Servizo Galego - Mulleres en ...

puidera darse dos deberes inherentes á patria potestade, cal é o de privar, de por vida,uns menores dos coidados, a atención e o afecto da súa nai, consideración que permitiríaalbiscar esa relación directa e que, de ser o caso, xustificaría a devandita privación,toda vez que dificilmente pode sosterse que unha conduta de tal envergadura sexa compatibleco exercicio dos deberes inherentes ao exercicio da patria potestade.É certo que o ministerio público, para velar polos intereses dos menores, podía instar,con posterioridade ao proceso penal, a correspondente demanda de privación do exercicioda patria potestade contra o pai condenado ante a xurisdición civil, e que probablementena maioría dos supostos será atendida tal solicitude; non obstante, perder aoportunidade de levar a cabo a devandita privación a través do mesmo proceso en quese produce a condena penal, supón prescindir a priori, e dun modo alleo á análise decada suposto en concreto, dun instrumento plenamente válido e expresamente previstona lei para a imposición dunha pena accesoria. Á vista do anterior deberiamos cuestionarse o contido do acordo non vulneraba gravemente o principio de legalidade, como fíocondutor de todo o noso ordenamento e, en especial, do dereito penal.Outro dos argumentos expostos para non adoptar a resolución relativa á privación doexercicio da patria potestade residía na consideración de que se produciría un aparentechoque coa organización dos órganos xurisdicionais prevista pola Lei orgánica do poderxudicial. 207En palabras de TAMARIT SUMALLA, “a posibilidade de impor a privación da patria potestadeou a tutela a suxeitos declarados responsables nun proceso penal non é un asuntobanal, pois desde a perspectiva dunha protección eficaz dos menores e incapaces resultaabsolutamente contraproducente ter que esperar en tal caso a un posterior procedementocivil”. 208É innegable, desde outra perspectiva, a necesidade de ter en conta que podería habersupostos específicos en que a existencia dunha profunda relación de afectividade entreo pai agresor e o fillo ou filla menor lles fixese considerar aos tribunais que a propia imposiciónda pena accesoria lle podería supor ao menor unha perda irreparable que agravaríao seu desenvolvemento, e ao tribunal correspóndelle valorar se en cada caso concretodebe levarse a cabo tal imposición. Negar a priori a posibilidade de que por partede xuíces e tribunais se poida levar a cabo a citada valoración por respecto a unha declaraciónxeral da inexistencia de relación directa aplicable para todos e cada un dos supostosque poderían ser obxecto de axuizamento carece, en principio, de fundamento legalno noso ordenamento, e suscita serias dúbidas de a quen persegue beneficiar. 209207 A esta cuestión referiuse o Tribunal Superior de Xustiza de Andalucía en sentenza do 30 de xullo de1999, en cuxo fundamento xurídico décimo manifesta que “o artigo 170 do CC debe ser interpretadoen sentido extensivo e teleolóxico, a favor do mellor cumprimento do fin da norma que non é outro quea máis eficaz e pronta tutela do interese do menor. Por tanto, nada se opón a que en sentenza penalpoida acordarse a privación da patria potestade”. ARP 1999/5363. O artigo 170 CC establece que opai ou a nai poderán ser privados total ou parcialmente da súa potestade por sentenza fundada noincumprimento dos deberes inherentes á mesma ou ditada en causa criminal.208 Tamarit Sumilla, J. M.: “De las penas privativas de derechos” en Comentarios al nuevo Código Penal.2ª ed., Aranzadi, Pamplona, 2001, p. 358.209 Entre as conclusións do XV Congreso Estatal de Mulleres Avogadas, onde foi presentado o citadoestudo, avógase por instar o poder lexislativo a fin de modificar o Código Penal prevendo expresa-O tratamento penal da violencia contra as mulleres95