Autora: María Debén Alfonso. Edita o Servizo Galego - Mulleres en ...

expresar de forma unívoca o mesmo concepto no que se refire ao uso da linguaxe. Encambio, o esforzo produciu resultados desiguais.Así, para BENGOECHEA BARTOLOMÉ: “A miúdo nin sequera unha voz posúe unmesmo significado para todos e todas os seus usuarios. Porque no discurso ten lugarunha loita simbólica entre os diversos grupos sociais: a lingua é o espazo semántico noque se producen e se combaten significados sociais; tamén é onde se aceptan ou ondese ofrece resistencia a aqueles significados. A lingua está constantemente baixo ainfluencia de moitas e diversas forzas sociais que tiran dela en diferentes direccións. Undos obxectivos da Academia é unificar esas tendencias, para o cal opera, entre outrastécnicas, mediante a selección e a exclusión. Isto quere dicir que o noso dicionario nin énin pode ser un arquivo exacto, unha acta notarial precisa, un fiel espello. Tampoucoxénero, como algo diferente de sexo, encontrou aínda espazo no DRAE 61 . O DRAE ignoraque durante as últimas décadas moitas investigacións se centraron en delimitar asdiferenzas entre sexo e xénero. Xénero sería o conxunto de comportamentos culturaisaprendidos para diferenciarnos entre os sexos. Precisamente por iso, porque a diferenzasexual xustifica a obriga dun certo comportamento propio de mulleres e homes (xénero),é de vital importancia a aparición desa acepción” 62 .Tal como o expresou MEDIAVILLA CALLEJA, “un dicionario é o resultado das condiciónsen que se elaborou e da ideoloxía e actitude dos que participaron na súa redacción, eleva consigo unha determinada visión do mundo e contribúe ademais a forxar a visión domundo dos que o len” 63 . Para LLEDÓ CUNILL, “é xa un lugar común dicir que a linguanon é sexista, que o é a mente, a ideoloxía de quen emite unha mensaxe sexista. A lingua,ferramenta de precisión onde as haxa, limítase a reflectir esa ideoloxía, ás veces aradiografala con portentosa exactitude” 64 .Realmente, a lista de documentos, estudos, artigos, congresos e foros que se referirona xénero coa acepción sociocultural, e máis concretamente que utilizaron o sintagma violenciade xénero referida á violencia exercida polos homes contra as mulleres en todosos ámbitos sociais, sería interminable, xa que o seu uso é común en círculos cada vezmáis amplos; por iso non deixa de resultar sorprendente a xordeira selectiva ante a solicitudeda introdución de novos termos ou da admisión de significados diferentes aos xaexistentes, sobre todo ante a observación da gran receptividade mostrada pola RealAcademia á hora de admitir termos procedentes de diversas xergas e argots, como guay,chachi ou yuppi, que foron recollidos e incorporados á última edición da Real Academia,dando paso a unha nova terminoloxía utilizada por unha cantidade nada desprezable deusuarios e usuarias da lingua española, o uso da cal enriquece a lingua de todos.61 Diccionario de la Real Academia Española , 20ª ed., Espasa, Madrid, 2001.62 Bengoechea Bartolomé, M. e outros: “El femenino y el masculino en el Diccionario de la Lengua de laReal Academia Española”, Instituto da Muller, Madrid, 1998. Dispoñible en:http://www.mtas.es/muller/publiedu/Fuentes/EnFemenino.pdf.63 Mediavilla Calleja, M.: “Aproximación a un recorrido por el Diccionario de la Real Academia Española:representación de mujeres y hombres” en En feminino y en masculino, Instituto da Muller, Madrid, 2000,p. 30.64 Lledó Cunill, E.: “De la visibilidad de las mujeres en el lenguaje” en Las mujeres y el lenguaje, nº 52,Emakunde-Instituto Vasco da Muller, 2003, p. 6.O tratamento penal da violencia contra as mulleres39