Autora: María Debén Alfonso. Edita o Servizo Galego - Mulleres en ...

Así o considerou tamén recentemente o Tribunal Supremo ao sinalar que “a experienciadinos que nestes casos de violencia do marido contra a esposa, tan frecuentes por desgrazanestes últimos tempos, non adoita haber problema ningún para a identificación doautor do feito. As diferenzas graves existentes entre os cónxuxes adoitan ser o suficientementecoñecidas como para que a policía enseguida poida descubrir quen foi o causante”.246Por último, aínda que o Código Penal vixente permite a aplicación da atenuante sempreque se confese ás autoridades con anterioridade a que o procedemento xudicial se dirixacontra el, 247 o feito de que a posta en coñecemento se leve a cabo unha vez transcorridoun importante período de tempo, circunstancia que en moitas ocasións impide oposible auxilio ás vítimas, fai necesario, na miña opinión, reflexionar sobre se en talessupostos debe valorarse da mesma forma que se a comunicación fose tras a comisióndo delito.Cando menos sorprende observar como algúns tribunais apreciaron a concorrencia daatenuante en supostos en que a conduta do agresor, con independencia da valoraciónque mereza pola actividade delituosa obxecto de axuizamento, amosa un absoluto desprezocara ás vítimas dos feitos, sen que poida deducirse que o feito de informar con posterioridadeás autoridades, cando concorren circunstancias como as expostas, poidafavorecer a investigación dos feitos nin poida ser interpretado como expoñente do afánde colaboración coa Administración de xustiza, contravindo, en definitiva, o fundamentoda atenuación da pena. 248Nada di o texto legal no senso de que unha actitude de desprezo ás vítimas impida a aplicaciónda atenuante; non obstante, a aplicación desta esixe a valoración de todas as circunstanciasque subxacen na conduta do autor, e o manifesto desprezo ás vítimas contradíprofundamente tal fundamento.246 Sentenza do Tribunal Supremo 691/2001. No relato de feitos probados refírese que “o procesado dirixiusesobre as 22 horas ao domicilio onde vivía Isabel, sito na rúa Cañeros desta cidade, entrando nelcun xogo de chaves que días antes collera do coche que aquela habitualmente utilizaba. Minutos máistarde chegou Isabel á vivenda, momento en que o procesado se dirixiu cara a ela empuñando un coiteloe ao tempo que lle dicía “xa non van sufrir máis os nenos”, con intención de acabar coa súa vida,cravoulle o mesmo na zona dorso-lumbar, interesando ril, fígado, diafragma e pleura, provocándollehemorraxia interna e shock hipovolémico, feridas que, de non ter mediado unha rápida e urxente asistenciamédico-cirúrxica (propiciada polo traslado de Isabel a un centro médico por parte duns veciñosque lle oíran pedir socorro) terían determinado o seu falecemento e que sandaron aos corenta e cincodías, todos eles de impedimento para as súas ocupacións habituais, quedándolle varias cicatrices queocasionan prexuízo estético moderado.Tras asestar a coitelada, o procesado asustouse e, arrepentido polo que fixera, en compañía dun coñecidoseu dirixiuse á Comisaría de Policía do Distrito de Nervión, onde o seu acompañante lles narrouo acontecido aos funcionarios policiais, os cales, tras a práctica de xestións, detiveron o procesado eprocederon á incautación do coitelo empregado na agresión”.247 Véxase punto 4º do artigo 21 do Código Penal.248 A Audiencia Provincial de Las Palmas, en sentenza do 9 de outubro de 1998, apreciou a atenuante deconfesión dos feitos nun suposto en que o agresor, tras golpear cunha piqueta de albanel na cabezaa súa esposa e dous fillos, ao observar que non morreran, degolounos cun cutter, quedando a durmirna casa; na tarde do día seguinte chamou á policía a través do seu móbil.O tratamento penal da violencia contra as mulleres107