Autora: María Debén Alfonso. Edita o Servizo Galego - Mulleres en ...

Segundo o estudo, mesmo naqueles supostos en que non se confesa a verdade sobreos feitos, a atenuante de confesión dos feitos apreciouse se o autor dos feitos compareceantes de iniciadas as actuacións. 241Un suposto, entre outros, 242 en que foi apreciada a atenuante de confesión dos feitos apesar de tratarse dunha narración desfigurada da realidade, é aquel que dá lugar á resolucióndo Tribunal Supremo do 6 de abril de 1998 243 . Na citada resolución o esposo, trasferir gravemente con arma branca a súa esposa, deixouna no chan do dormitorio conchoque hipovolémico e, sen pedir auxilio, duchouse, cambiouse de roupa e saíu da casa,pechando a porta con chave, que dobrou e rompeu co ánimo de dificultar a entrada,fuxindo do lugar en autostop; non obstante, cambiou de opinión no traxecto e púxose encontacto cun policía local, ao cal lle referiu que cometera un delito pero comunicándolleque só llo contaría á Garda Civil.O fundamento xurídico quinto da citada resolución considera que “en relación coa veracidadeda confesión, a xurisprudencia desta Sala 244 esixiu que se axuste substancialmenteá realidade, aínda que admitíndose que non sexa obxectiva e que se introduzanpor parte do confesante matices favorecedores, sempre que se refiran a circunstanciasnon suficientemente relevantes. Conforme esta doutrina, debe entenderse que a confesiónde José G. O. cumpriu o requisito de se axustar substancialmente á verdade, aíndaque o inculpado manifestase, para tratar de minorar a súa responsabilidade, que coa coiteladasó tratara de asustar a súa muller, dirixindo o coitelo contra a almofada, preto dasúa cabeza”.Esta apreciación contradí as esixencias expostas reiteradamente pola doutrina maioritaria;non obstante, o Tribunal Supremo apreciou a atenuante, obviando ademais que acomunicación veraz e sen matices ás autoridades podía ter promovido a rápida atenciónmédica da vítima, evitando, quizais, a morte desta.Así, FARALDO CABANA sinalou que “no ámbito desta atenuante entendeuse a confesiónda infracción como confesión de plano, isto é, a que supón declarar tal cal a condutailícita, sen ocultar nin terxiversar nada. Non produce a atenuación da pena a versiónparcial e desfigurada dos feitos, favorecedora para o propio culpable (...) Resulta obvioque se trata de garantir o cumprimento, ao menos parcial, dos fins da pena e, en particular,da prevención especial, para conceder a diminución da pena, pois outra posturanon sería coherente co fundamento que informa estas causas de atenuación”. 245106241 Véxase sentenza da Audiencia Provincial de Navarra 128/2000, do 10 de outubro.242 Suposto citado no estudo, p. 18.243 Véxase fundamento xurídico 5º da sentenza do Tribunal Supremo 1998/6228, do 6 de abril.244 (SS. 28 xaneiro 1989 [RX 1989\601], 27 maio 1992 [RX 1992\4498], 23 marzo 1993 [RX 1993\2495],17 maio 1993 [RX 1993\4158], 5 novembro 1993 [RX 1993\8278], 18 maio 1994 [RX 1994\3933] e366/1997, do 21 marzo [RX 1997\2266]),245 Faraldo Cabana, P.: Las causas de levantamiento de la pena, Tirant lo Blanch, Valencia, 2000, p. 305.A autora refire que neste mesmo sentido se manifestaron Calderón Susín e Valle. Tamén M. OrtsBerenguer sinalou que se require que a confesión sexa substancialmente verdadeira, non falsa, tendenciosaou equívoca. “De las circunstancias que atenúan la responsabilidad criminal”, Comentariosal Código Penal de 1995, Tirant lo Blanch, Valencia, 1996, p. 270.O tratamento penal da violencia contra as mulleres