Autora: María Debén Alfonso. Edita o Servizo Galego - Mulleres en ...

Ademais, quixera sinalar que resulta especialmente contraditorio manifestar hoxe en díaque a “paz familiar” é o ben suxeito a protección, cando historicamente o respecto á pazfamiliar e o mantemento da unidade familiar foron os argumentos maiormente esgrimidosen contra das mulleres que, tratando de fuxir dos graves episodios de violencia, provocabana ruptura desa unión. 333 A maior parte das mulleres que sufriron unha graveproblemática de violencia con prolongación no tempo tivo presente que a ruptura ou aposta en coñecemento ante as forzas da orde pública desa situación orixinaría precisamentea extinción da “paz familiar”, ou polo menos na súa proxección de cara ao exterior,de cara ao resto da sociedade.Xa nos anos setenta BAJO FERNÁNDEZ, ao estudar a circunstancia mixta de parentesco,sinalaba que “resultaría grotesco fundamentar a pena de reclusión maior a mortedo parricidio en razón da necesidade de protexer a orde familiar”. 334Esa consideración non é gratuíta; a familia foi precisamente o ámbito de sobreidentificaciónfeminina. As mulleres, historicamente, tiveron o deber social de transmitir a ordefamiliar e manter o funcionamento do cotián, aínda que isto significara perpetuar unhaorde e un modo de vida que, mesmo cando fora asumido de maneira voluntaria e desexada,provocaba unha constante limitación do desenvolvemento persoal. A proteccióndesa aparente “paz familiar” supuxo en moitas ocasións un elevado custo para aquelasmulleres que viron como o mantemento da estrutura familiar se facía incompatible co seupropio desenvolvemento individual. 335Nas ideoloxías patriarcais da realización feminina, aínda está vixente a moral que consideraos logros familiares como o camiño das mulleres á felicidade, mesmo a custa doseu propio desenvolvemento. As mulleres deben satisfacer primeiro as necesidades dafamilia e de cada un dos seus membros antes que as propias. Incluso a autoafirmacióndas mulleres se basea en ocasións nos logros dos seus familiares, aínda que elas nonobteñan logros semellantes e a súa autoestima decaia cos fracasos e problemas dosoutros. Iso supuxo para moitas mulleres un grave prexuízo, na medida en que tivo comocontrapartida o sacrificio de pospoñer os seus propios obxectivos a prol da familia, oumesmo supeditar a ruptura dunha relación conxugal mediatizada pola violencia á supervivenciadesa aparente unidade e paz familiar. 336146333 Lorente Acosta sinalou ao respecto que “non hai que esquecer que unha gran parte da sociedade culpabilizaá muller, tanto pola agresión en si, xa que consideran que a precipitou por non comprender omarido cando este ten problemas, cando bebe, ou por non cumprir correctamente coas súas tarefasde ama de casa; como por tomar calquera tipo de iniciativa en contra del ou para saír da situación naque se encontra. Esta actitude podería precipitar a ruptura da familia, do cal ela sería responsable,subliñando máis, paradoxalmente, a súa decisión, que a conduta violenta do home”; Lorente Acosta:Agresión a la mujer: Maltrato, violación y acoso, Comares, Granada, 1999, p. 103.334 Bajo Fernández, M.: El parentesco en el derecho penal, Bosch, Barcelona, 1973, p. 63.335 J. Delgado Martín, ao analizar a escasa colaboración da vítima cos órganos do sistema penal con posterioridadeá interposición da denuncia, concibe como un dos factores favorecedores da falta de colaboracióna importante relación de dependencia da vítima fronte ao agresor. Desde esta óptica afirmaque “pese aos cambios producidos nos últimos tempos, a muller segue sendo educada en actitudes deafectividade e servizo, outorgándolles valor ás calidades de abnegación, servizo e sacrificio que faránnacer o seu papel de sostedora da harmonía familiar”. Delgado Martín, J.: La violencia doméstica.Tratamiento jurídico: problemas penales y procesales; la jurisdicción civil, Colex, Madrid, 2001, p. 116.O tratamento penal da violencia contra as mulleres