1. GİRİŞ Dünyadaki şarap sektörünün genel yapısına bakıldığında ...

Bu kuruluşun temel görevleri aşağıdaki gibidir (Sharp ve Smith, 1990):
• Üzüm üreticileri ile bu üzümleri satın alanlar arasındaki ilişkileri düzenlemek
(fiyatlarin belirlenmesi, hasatın dağıtılması, uygun pres ve saklama yerlerinin
kurulması vb.)
• Üzüm yetiştirme ve şarapçılık tekniklerinin geliştirilmesi (araştırma ve deney,
profesyonel eğitim, kalitenin gözlenmesi ve teşvik edilmesi vb.)
• Genel olarak şampanya pazarının korunması ve geliştirilmesi (dökümantasyon,
pazar araştırmaları, imalat yerini gösteren belgelerin verilmesi, toplumun
bilgilendirilmesi ve eğitilmesi, perakendecilerin eğitilmesi, halkla ilişkiler,
‘şampanya’ adını mahkemelerde korumak ve savunmak vb.)
Türkiye’de kaliteli üzüm bulma konusunda da büyük sıkıntı çekilmektedir. Bu
da temel olarak şarap üreticisi ile bağ sahibinin farklı kişiler olmasından, bağcıların
şaraplık üzüm üretimi konusunda yeterince eğitilmemesinden ve istikrarsız fiyat
politikalarından kaynaklanmaktadır. Bağ sahipleri, ürettikleri üzümü kilo ile sattıkları
için, verimi arttırmaya çalışmakta, şarap üreticileri ise üzümün kalitesine önem
vermekte, ancak bunu kontrol edememektedir. Şaraplık üzüm yetiştiriciliğinin karlı
olmadığı dönemlerde bağlar sökülerek, yerlerini mısır tarlaları ya da zeytinliklere
bırakmaktadır. Bağların bir kısmı da halen floksera hastalığı etkisi altındadır.
Üretilen şaraplara da bazı ihlaller yapılmaktadır. Şarapları korumak amacı ile
gereğinden fazla miktarda potasyum sorbat katılmaktadır. Maksimum 1000 ppm
düzeyinde kullanılması gereken potasyum sorbat fazla kullanılınca insanlarda ishal
nedeni olmaktadır. Aşırı kükürtdioksit kullanımı, şarabın aromasını bozmakta, baş
ağrısına neden olmaktadır. Şaraplara kırmızı boya katılması, meşe tadı veren katkıların
kullanılması, hatta beyaz şarapların kırmızıya dönüştürülüp satılması gibi aklı başında
hiç bir üreticinin yapmayacağı davranışlar söylenti olarak ortalıkta dolaşmaktadır (Kılıç,
2002).