Kontrola Państwowa - Najwyższa Izba Kontroli

[313] Porozumienie o telepracy
153
szkoleń i rozwoju kariery zawodowej. Porozumienie w części końcowej zawiera
zobowiązanie do jego realizacji w ciągu trzech lat od podpisania. Istnieje też
zobowiązanie do dokonania przeglądu porozumienia na wniosek którejkolwiek
ze stron, po upływie pięciu lat od jego podpisania. Ponadto porozumienie zawiera
klauzulę o unikaniu niepotrzebnych obciążeń małych i średnich przedsiębiorstw
oraz klauzulę antyregresową 19 .
Komisja Europejska zaproponowała przystąpienie do regulacji telepracy
w czerwcu 2000 r. W grudniu 2001r. europejscy partnerzy społeczni ogłosili gotowość
samodzielnych negocjacji, które miały zakończyć się podpisaniem porozumienia
autonomicznego 20 . Posłużenie się porozumieniem autonomicznym było
bardzo kontrowersyjne. Należy zauważyć, że jedna z organizacji pracodawców
UNICE (głównie ze względu na stanowisko jednej z organizacji członkowskich
CBI 21 ) sprzeciwiała się wszelkiej formie regulacji wspólnotowej. CEEP popierał
zawarcie porozumienia autonomicznego, a stanowisko ETUC było mocno
chwiejne 22 . Większość skandynawskich związków zawodowych była za zawarciem
porozumienia autonomicznego, ale liczne organizacje członkowskie (np.
TUC 23 ) popierały dążenie do stworzenia dyrektywy.
Wybór porozumienia autonomicznego wynikał z dwóch czynników: ani
CEEP, ani UNICE nie wyrażało zgody na stworzenie w tym zakresie dyrektywy,
z drugiej strony był to moment, w którym wszyscy partnerzy społeczni zarówno
strona pracodawców, jak i strona związkowa, pragnęli większej niezależności
od Komisji Europejskiej. Chcieli pokazać, że pomimo klęski, jaką ponieśli nie
osiągając konsensusu w zakresie porozumienia o zatrudnianiu pracowników
tymczasowych, mają ważną i konstruktywną rolę do odegrania na europejskiej
scenie.
Skandynawskie związki zawodowe naciskały na zawarcie autonomicznego
porozumienia, które dobrze odpowiada ich tradycji dobrowolnych zobowiązań.
Związki zawodowe z południa Europy widziały w tym szansę wzmocnienia dialogu
dwustronnego w poszczególnych krajach. Telepraca jako temat mało kontrowersyjny
i niedotyczący podstawowych uprawnień pracowniczych wydawał się idealny
na „przetestowanie” nowej ścieżki działań.
19
Problematykę telepracy porusza np. A. M. Świątkowski: Telepraca, specyfika zatrudnienia na
odległość, Monitor Prawa Pracy, 7/2006, s. 347.
20
R. de Boer, H., Benedictus, M. van der Meer: Broadening without Intensification: The Added
Value of European Social and Sectoral Dialogue, European Journal of Industrial Relation 11/2005, s. 51-70.
21
Confederation of British Industry.
22
H. Benedictus, R. de Boer, M. van den Meer, W. Salverda., J. Visser., M. Zijl: The European
Social Dialogue: Development, Sectoral Variation and Prospects, Raport to the Ministry of Social Affairs
and Employment, AIAS, Amsterdam 2002.
23
British Trade Union Congress (Brytyjski Kongres Związków Zawodowych).