Kontrola Państwowa - Najwyższa Izba Kontroli

154
Barbara Surdykowska
[314]
Zdaniem Trine Larsena i Sorena Kaj Andersena 24 wybór metody implementacji
porozumienia autonomicznego o telepracy zależał w poszczególnych państwach
członkowskich od trzech czynników: struktury polityczno-społecznej w danym
państwie, występujących regulacji i tradycji na rynku pracy oraz relacji „sił” pomiędzy
rządem, związkami zawodowymi i organizacjami pracodawców. Autorzy
wskazują, że drugi czynnik był wyraźnie dominujący 25 .
Porozumienie o telepracy powinno być implementowane do porządku krajowego
do 15 czerwca 2005 r. Należy zauważyć, że implementacji w terminie dokonało
jedynie 5 państw (Włochy, Holandia, Węgry, Hiszpania i Wielka Brytania) 26 . Nie
można jednak zapominać, że brak implementacji we właściwym terminie zdarza
się rządom państw członkowskich także w przypadku dyrektyw 27 .
Poniżej kilka przykładów dotyczących poszczególnych państw członkowskich.
Wielka Brytania
Wielka Brytania jest przykładem państwa, w którym implementacja porozumienia
o telepracy została wykonana za pomocą „miękkiego” mechanizmu, jakim
są wspólne wskazówki (guidelines) partnerów społecznych. W przeciwieństwie
do Danii, Szwecji i Niemiec w angielskim procesie implementacji porozumienia
o telepracy, obok partnerów społecznych, brała udział strona rządowa.
Brytyjski Kongres Związków Zawodowych (TUC) wyraźnie stwierdził, że
telepraca nie jest zagadnieniem priorytetowym i że istniejące regulacje dotyczące
bezpieczeństwa i higieny pracy oraz zakazu dyskryminacji dobrze chronią telepracowników.
Co więcej, TUC otrzymuje niewiele informacji od swoich członków
o problemach związanych z telepracą. Z tych, między innymi, względów TUC
przystało na propozycję CBI 28 wydania wspólnych wytycznych, a nie negocjowania
porozumienia zbiorowego. Należy także zwrócić uwagę, że w Anglii nie ma tradycji
negocjacji zbiorowych na szczeblu centralnym, negocjacje zbiorowe charakteryzuje
zdecentralizowanie i koncentracja na poziomie zakładu pracy 29 .
24
T. Larsen związany jest z Uniwersytetem Kopenhaskim w Danii oraz Uniwersytetem Kent
w Cantenbury w Anglii; S. K. Andersen jest profesorem na wydziale socjologii w Instytucie FAOS
(Employment Relation Research Center) na Uniwersytecie Kopenhaskim.
25
T. P. Larsen., S. K. Andersen: A New Mode of European Regulation? The Implementation of
the Autonomous Framework Agreement on Telework in Five Countries, European Journal of Industrial
Relations, 13/2007, s. 182 i s. 196.
26
S. Cluwert, W. Duvel, I. Schomann: Report on the Implementation of the ETUC/ UNICE-UAMPE/
CEEP Framework Agreement on Telework, Executive Summary, Brussels, ETUI, 2005.
27
G. Falkner, O. Treib, M. Hartlapp, S. Leiber: Complaying with Europe, Cambridge University Press,
2005 oraz E. Mastenbroek, EU Compliance: Still a Black Hole, Journal of European Public Policy 12(6), 2005.
28
Confederation of British Industry (Konfederacja Przemysłu Brytyjskiego).
29
R. Hyman, A. Ferner: Changing industrial relation in Europe, Blackwell, Oxford 1998.