2

ównieź pomoc Związku Radzieckiego okazana narodowi mongolskiemu w latach
walki z obcymi interwentami wspieranymi przez rodzimą reakcję.
Tak więc w 1921 r. zakończyła się zwycięsko rewolucja w Mongolii. Powstałe
w jej wyniku ludowe państwo rozwijało się jako dyktatura pracującego chłopstwa,
spełniając pod przewodnictwem partii w pierwszym etapie rewolucji funkcje dyktatury
klasy robotniczej i chłopstwa.
Rewolucja ludowa miała przed sobą obiektywną możliwość przekształcenia się
w rewolucję socjalistyczną. W swojej historycznej rozmowie z delegacja mongolska
w 1921 r. Lenin omówił najistotniejsze problemy rozwoju Mongolii, podkreślając
pierwszoplanową rolę partii i władzy ludowej, umocnionej radziecko-mongolską
przyjaźnią jako najwaźnieiszym czynnikiem realizacji stojących przed naromed zadań.
Trzeci Zjazd MPL-R w 1934 r., kierując się leninowskimi wskazaniami, uznał
niekapitalistyczną drogę rozwoju kraju za jedynie moźliwą w Mongolii. Dzięki
wszechstronnej współpracy z państwem radzieckim oraz partii mongolskiej z
międzynarodowym ruchem komunistycznym mogło nastąpić prekształcenie kraju w
kraj socjalistyczny.
Ale Mongolia nie od razu dokonała przejścia od feudalizmu do socjalizmu.
Odbywało się ono w dwu etapach: demokratycznym, trwającym od 1921 r. do 1940 r.
i socjalistycznym – od 1940 r. do 1961 r. Partia postawiła przed sobą za najważniejsze
zadanie, likwidację średniowiecznych stosunków społecznych, aby stworzyć przesłanki
do zwycięstwa niekapitalistycznej drogi rozwoju i przejścia do socializmu.
W pierwszym etapie rewolucji najważniejszą sprawą była likwidacja stosunków
feudalnych, wyzwolenie rynku krajowego od zagranicznego kapitalu, stworzenie
nowego systemu ekonomicznego, rozwój hodowi na bazie zróżnicowanej polityki
klasowej, rozwój rolnictwa i kultury.
Walkę narodu mongolskiego o demokratyczne przeobrażenia społeczne
komplikowało zagrożenie ze strony sił imperialistycznych. Ale naród pod
przewodnictwem partii pokonał wszystkie trudności spowodowane wielkim zacofaniem
i grożą agresji, opierając się na politycznej, ekonomicznej i kulturalnej współpracy ze
swym doświadczonym przyjacielem – Związkiem Radzieckim.
W końcowym okresie demokratycznego etapu rewolucji w programie mongolskiej
partii przyjętym na X Zjeżdzie sformułowano zadania stworzenia podstaw socjalizmu
na nowym, kolejnym etapie rozwoju.
Partia realizując ten program skierowała wysiłki na przyśpieszenie rozwoju
państwowego i spółdzielczego przemysłu, na umocnienie socjalistycznych
przedsiębiorstw w rolnictwie, na rozwój arackich gospodarstw. Proces ten zahamował
jednak wybuch II wojny światowej, kiedy to decydowały się losy socjalizmu w skali
światowej, a więc i w naszym kraju. W latach wojny naród mongolski niezachwianie
stojąc po stronie Związku Radzieckiego okazywał w miarę swych sił moralną i
materialną pomoc narodom Kraju Rad.
Po zakończeniu wojny tempo rozwoju socjalistycznego przemysłu i rozmiar
jego produkcji zwiększyły się tak dalece, że Mongolska Republika Ludowa z kraju
koczowniczego chłopstwa stała się krajem rolniczo-przemysłowym.
430