SPIS RZECZY

Nie pociągał mnie nowy film Rona Howarda Aniołowie i demony, aleuległem przyjacielowi i nie żałuję. To wizytówka ponowoczesnej mentalności,podstawowy składnik kulturowego popcornu, którym zajadają się milionyodbiorców zbiorowej skomercjalizowanej wyobraźni. USG zawartości myślikonsumenta książek Dana Brawna.W amerykańskich filmach nie oczekuje się od widza nadzwyczajnegowysiłku. Wszystko zostaje podane na talerzu. Zasadnicza teza w pewnymmomencie zostanie przez kogoś wypowiedziana. Inaczej niż w klasycznymkinie europejskim, gdzie reżyser zadaje pytania, zmusza do myślenia, wciągawidza w dialog. W Aniołach i demonach, opowiedzianych w sposób techniczniewybitny i realizatorsko sprawny, główne przesłanie zostaje wygłoszonew końcowych sekwencjach filmu. Najpierw przez profesora Langdona: nauki,która popełnia błędy, nie można oskarżać o zbrodnie, co najwyżej o naiwność.Jest stosunkowo młoda, zatem należy jej przyznać prawo do pomyłek. Innąfrazę wygłasza kardynał Strauss: religia jest słaba, bo ludzie są słabi i takąją czynią. Nikt nie występuje ani przeciw jednemu, ani przeciw drugiemu.Pada nawet wspaniałomyślne, Galileuszowe stwierdzenie, że nauka i religiapotrzebują siebie nawzajem. Przesłanie filmu, które dopada widza nibymimochodem, jest jasne: nie ma innej drogi – jest tylko religia oraz nauka,które rozświetlają człowiekowi drogę pod stopami.Problem jednak w tym, że jedna i druga są niedoskonałe, ułomne i omylne.Dwie siostry-inwalidki, które wzięły się za ręce i służą nam za przewodniczki.Jedna – szalona i nieobliczalna, druga – stetryczała i obłudna. A obie na półślepe. Gdzie jest prawda? Kto to wie? Bóg, nawet jeśli istnieje, zdaje się byćdaleko, w innym wymiarze. Nie ma prawdy doskonałej, nie ma mocnegooparcia, nie ma świętości. To tylko symbole, w których labiryncie porusza się