SPIS RZECZY

Bonapartego powstanie, które miało na celu uratowanie nie tylko monarchii,ale przede wszystkim wiary w Jezusa Chrystusa i Kościół katolicki.Georges Cadoudal urodził się 1 stycznia 1771 roku w Bretanii jako synmłynarza. Jego znakiem rozpoznawczym były potężna sylwetka i rudaczupryna. Od wczesnych lat charakteryzował się żarliwą religijnością.W katolickiej szkole Saint-Yves religia była dla niego najważniejszymprzedmiotem, co różniło go od Bonapartego, który w tym samym czasienamiętnie chłonął Woltera i Rousseau. Historycy często porównują dosiebie te dwie postacie. Oprócz tego, że byli niemal rówieśnikami, obaj bylizadziorni, lojalni i przywiązani do swoich idei. Obaj posiadali również odnajmłodszych lat ponadprzeciętne zdolności przywódcze.„Ślepy wojownik”, obserwując niesprawiedliwe traktowanie prostegoludu przez arystokrację francuską, utożsamiał się początkowo z ideamirewolucyjnymi. Nie była to rzecz niezwykła. W początkach rewolucji nawetczęść duchowieństwa szczerze wierzyła w hasła „wolności, równości,braterstwa”. Jednak gwałtownie postępujący terror religijny, któregocelem było zmiecenie chrześcijaństwa z powierzchni francuskiej ziemi,otrzeźwił francuskich chłopów, którzy w przeciwieństwie do libertyńskiejarystokracji nie fascynowali się „nowinkami” Diderota czy de Sade’a.Krwawe prześladowanie duchowieństwa, konfiskata kościelnych majątków,bezczeszczenie świątyń czy w końcu wprowadzenie uznanej przez papieżaPiusa VI za schizmatycką „Cywilnej Konstytucji Kleru” – popchnęły Cadoudalaw stronę rojalistycznej armii. Brał on udział we wszystkich większychpotyczkach szuanów z republikańską armią ateistycznej Francji. W 1793 rokudołączył do słynnego oddziału dowodzonego przez legendarnego markizaCharles’a de Bonchampsa, który na łożu śmierci powiedział: „Nie walczyłemdla ludzkiej chwały. Jeśli nie zdołałem przywrócić ołtarzy i tronu, to ichprzynajmniej broniłem. Służyłem memu Bogu, memu królowi i mej ojczyźnie”.Dzięki swemu męstwu i odwadze Cadoudal błyskawicznie zostaławansowany na dowódcę bretońskich ochotników, którzy wsławili siębohaterskimi walkami w Morbihan. Zdołał opuścić Wandeę tuż przeddefinitywnym rozbiciem Wielkiej Armii Katolickiej i Królewskiej pod Savenay23 grudnia 1793 roku. O skali ówczesnych zbrodni wobec katolików świadcząsłowa generała rewolucyjnej armii Westermanna, który pisał z pola bitwy podSavenay: „Wandea już nie istnieje! Dzięki naszej wolnej szabli umarła wrazze swoimi kobietami i dziećmi. Skończyłem grzebać całe miasto w lasachi bagnach Savenay. Wykorzystując dane mi uprawnienia, dzieci rozdeptałemkońmi i wymordowałem kobiety, aby nie mogły rodzić więcej bandytów. Nieżal mi ani jednego więźnia. Trupy zaścielają drogi, miejscami jest ich tyle, żetworzą piramidy. Zniszczyłem wszystkich, nie bierzemy jeńców. Litość nie jestrewolucyjną sprawą!”.Źródło: Stowarzyszenie „Koun Breizh - Souvenir Breton 845”; http://kounbreizh.free.fr