SPIS RZECZY

mówić po ukraińsku, zwalczali pomysł ustanowienia trójzębu godłemUkrainy, protestowali przeciw błękitno-żółtej fladze. Wszystko to uważali zanacjonalistyczne zagrożenie. Dla nich ojczyzną był Związek Sowiecki, a niejakaś Ukraina. Nic więc dziwnego, że poparli Janajewa. Mieli nadzieję, żewrócą stare, dobre, sowieckie czasy.Teraz czuli, że grunt pali im się pod nogami. Kiedy przewodniczący RadyNajwyższej Leonid Krawczuk zarządził głosowanie nad niepodległościąUkrainy, poprosili o 25-minutową przerwę. Zebrali się w kuluarach wokółswego lidera Stanisława Hurenko. Ten nie ukrywał powagi sytuacji.Mówił bardzo powoli, w języku rosyjskim: „Dziś będziemy głosować zaniepodległością Ukrainy, bo jeśli tego nie zrobimy, będzie z nami naprawdękrucho”. Jeszcze tydzień wcześniej wszyscy jak jeden mąż głosowalibyprzeciwko, teraz jednak wiedzieli, że ogłaszając suwerenność republiki,uciekają spod jurysdykcji żądnej odwetu Moskwy. Pół godziny późniejogłoszono akt niezależności. Głosowało za nim aż 392 deputowanych,przeciwnych było zaledwie czterech.To bardzo symptomatyczne, że mitem założycielskim samostijnej Ukrainyuczyniono akt strachu, a nie akt woli, jakim było bez wątpienia referendumniepodległościowe 1 grudnia 1991 roku, gdy niemal 90 procent obywateliopowiedziało się za ustanowieniem suwerennego państwa ukraińskiego.Nie mówiąc już o tym, że wyznaczając datę święta narodowego, niesięgnięto do jakiegoś aktu heroicznego z naszej historii, których przecież niebrakowało. Podmiotem aktu, który upamiętniono, były zaś wykorzenione,wynarodowione pseudoelity, które pełniły nadzór nad tutejszymspołeczeństwem z nadania obcego mocarstwa.Jaka nauka płynie stąd dla obywateli Ukrainy? Co chcą przez to powiedziećim przedstawiciele władz, którzy wybierali taki a nie inny dzień naświętowanie? Być może jeszcze więcej mówią o nas bohaterowie naszegonarodowego panteonu, do których najchętniej się odwołujemy.