SPIS RZECZY

275Tak po prawdzie, to też była Kościelna, tylko za komuny niejakie jej skróceniedało miejsce dla uczczenia bojownika sprawy proletariackiej towarzyszaMarcelego. W chwili obecnej jednakże nazwy ulic niewiele znaczyły. Liczył siętłum złożony z żywych ludzi, którzy tu przyszli, znowu przez Cieślickiego takbardzo nie nagabywani. Żeby nagabywać, to musiałoby być z pięćdziesięciuCieślickich i jeszcze nie zdołaliby sprowadzić tylu ludzi. A zatem jasne było, żeten tłum przyszedł nie dla Cieślickiego, tylko dla krzyża.Zarzycki przez boczne okna w kościele patrzył na ten tłum i aż mu się gębanieco rozwarła. Małochwiej tymczasem przychylił się do niego i pytał:– Widzisz tych ludzi?– Co mam nie widzieć. Widzę.– A pamiętasz, jak towarzysz Materklein mówił: „Kościół, towarzysze, mawielką umiejętność organizowania uroczystości i gromadzenia tłumów, bonauczył się tego od Żydów, skąd wyszedł”.– Mówisz, że od Żydów – powiedział zagapiony Leon – ale ja tu Żydównie widzę.– Bo idą z przodu i to dawniej.Za wiele jednak rozpatrywać nie mogli, bo sami by zostali w kościele, jakjuż ludziska wszystkie wysypały się na ulicę. Tak też i oni zeszli po schodachi zwolna szli za ludźmi. Nie było jednak im trudno ich dogonić, gdyż pochódnagle się zatrzymał, tak jakby tam na przedzie coś się skotłowało. I wtedyprzez megafon usłyszeli znany sobie głos księdza Piotra jak wołał: – Jezusoskarżony, osądzony i skazany. Potworny sąd, w którym ludzie chcieli osądzaćBoga. Wydali wyrok śmierci temu Najświętszemu. Chcieli zabić Zbawiciela,ofiarnika łączącego ludzkość z Bogiem. Tak niedawno u nas jeszcze byłyzbrodnicze sądy komunistyczne, skierowane przeciw najlepszym synomnarodu. Przeciwko tym, co naród łączyli z jego chlubną przeszłością, którzysłużyli niepodległej ojczyźnie, służyli Bogu. Jezu Chryste, któryś cierpiał rany,zmiłuj się nad nami.Tłum za księdzem Piotrem śpiewał ze strasznym przejęciem, a krzyżchwycili teraz ministranci. Niemało ich było, więc pochód bardziej szparko sięposunął w ulicę Marcelego.Nie minęło też za wiele czasu, kiedy znów coś się zakotłowało naprzedzie. Tłum przystanął i śpiewał: „Kłaniam się Tobie, Panie Jezu Chryste,i błogosławię Cię – żeś przez mękę i krzyż swój świat odkupić raczył”.Starczyłoby na dwa krzyże