SPIS RZECZY

Jeszcze mocniej zagłaskiwanie papieża oraz czynienie go apologetą III RPi myślenia Adama Michnika widać w komentarzu po pielgrzymce w roku1999. „Myślę jednak, że dominującym akcentem tej pielgrzymki była lekcjapodzięki. Papież Jan Paweł II, syn polskiej ziemi, który przed 20 laty modliłsię o przemianę tej ziemi – teraz dziękował za przemianę, która się dokonała.Papież przyjechał do Polski nieco uspokojonej, jakoś współżyjącej z sobąi jakoś pogodzonej ze swą kondycją; przyjechał do Polski demokratyczneji pluralistycznej, rynkowej i rozwijającej się, obecnej w NATO i zmierzającejdo Unii Europejskiej; do Polski, gdzie kwitnie wolny rynek idei, ale wciążzakochanej w swoim Papieżu. Papież Jan Paweł II zaaprobował polską«bezkrwawą rewolucję» i polską transformację. Papież cieszył się z tej Polski,był z niej dumny, choć nie żałował jej rad i przestróg” 17 – przekonywał AdamMichnik. Podobną metodę lekkiego krytycyzmu połączonego z „obrabianiem”papieża stosuje zresztą redaktor naczelny „Gazety Wyborczej” wobecBenedykta XVI.Zmiana metody działania w niczym nie zmieniła jego celu. A tympozostawało takie uformowanie katolicyzmu w Polsce, by nie był onsprzeczny z wizją modernizacji, jaka bliska była środowisku Michnika.Redaktor „Gazety Wyborczej” miał świadomość, że nie ma w Polsce innegowychowawcy Polaków niż Kościół, i jeśli chce się w Polsce coś zmienić, tokonieczny jest do tego udział duchownych, którzy przekonają Polaków,iż bycie konserwatystą czy ortodoksyjnym katolikiem jest niezgodnez duchem Ewangelii. „Czym bowiem stały się w dyskursie prawicykatolickiej pojęcia dobra, prawdy i sprawiedliwości w trakcie debatyo rozrachunku z komunizmem? «Dobro» manifestuje się jako uparte dążeniedo zniszczenia moralnego adwersarza; «prawdą» stają się archiwalia aparatubezpieczeństwa; «sprawiedliwością» staje się nieustanna nagonka, rezygnacjaz jakiegokolwiek zniuansowania cudzej winy w myśl zasady «spalmywszystkich, a Bóg rozpozna niewinnych»” 18 – oskarżał prawicę Michnikw tekście Wobec walki ras i walki klas, czyli o znak sprzeciwu i znak przymusu.Podobne opinie wygłaszali na łamach „Gazety Wyborczej” także „dyżurni”teologowie i duchowni: o. Tomasz Dostatni OP (przekonujący, że patriotyzmnie jest za bardzo chrześcijański), ks. Jacek Prusak SJ (walczący wciążz katolickim zakazem antykoncepcji) czy do niedawna dominikanin, a obecnieświecki specjalista od krytykowania Kościoła Tadeusz Bartoś.europejskiej; nie jest jednak składnikiem jedynym. To pewnie najpiękniejszy pęk kwiatów w bukiecie, ale bukietskłada się z różnych kwiatów” A. Michnik, Zło dobrem zwyciężaj, „Gazeta Wyborcza”, 14-15 czerwca 1997.17 A. Michnik, Pasterz i prorok: lekcja podzięki, „Gazeta Wyborcza”, 19-20 czerwca 1999.18 A. Michnik, Wobec walki ras i walki klas, czyli o znaku sprzeciwu i znaku przymusu, „Gazeta Wyborcza”,7 kwietnia 2007.