SPIS RZECZY

265– Jeśli tak, to niech nas siostra, mnie i Małochwieja, poprze u proboszczaw sprawie robienia zieleni wokół kościoła.Rozmawialiby dalej, ale siostra musiała iść ćwiczyć śpiew na chórze. Naodchodnym Leon jej powiedział: – Z siostrą się dobrze gada. Można by dłużej.Ale Benigna już biegła na chór. Tylko jej słabo obute stopy po schodachfrygały. Zanim Leon zdołał wyjść z pustego już kościoła, usłyszał z chóru jejzawodzący dyszkant. Śpiewała tak silnie, że do niego zbliżającego się już dodrzwi wyjściowych wyraźnie dochodziły słowa pieśni:W krzyżu cierpienie, w krzyżu zbawienie,W krzyżu miłości nauka.Kto Ciebie, Boże, raz pojąć może,Ten nic nie pragnie, ni szuka.W krzyżu osłoda, w krzyżu ochłodaDla duszy smutkiem zmroczonej.Nie słyszał już dalszych słów. Wyszedł. Nie chciał słyszeć. Jak to? Taka ładna,miła kobieta: „W krzyżu osłoda, w krzyżu ochłoda – dla duszy smutkiemzmroczonej”. Co ona śpiewa? Przerażające jest to kościelne zawodzenie.Wywoływanie cierpienia.Nie było się teraz gdzie otrząsnąć z nadmiaru zamyślenia. Dawną, dobrąpiwiarnię „W Baraczku” już zlikwidowano, przekształcając ją w ekskluzywnyklub bilardowy. Zarzycki postanowił iść do Małochwieja. Zastał go leżącegona tapczanie z „Trybuną” w ręku. Ale Małochwiej gazety nie czytał, tylkozapatrzył się w sam tytuł pisma, jakby radośnie zadawalając się jego starymbrzmieniem. Był zmęczony tym parogodzinnym wystawaniem pod kościołem,nogi go bolały w łydkach.Wejściem Zarzyckiego się ucieszył, a zagadnięty pytaniem: Co robisz?Odrzekł: – Myślę sobie nad tym wszystkim jak to się zaczęło.Jak przez mgłę obaj zresztą to pamiętali. Wtedy sekretarzem miejskimbył Łabiszyn. On to pierwszy podjął sprawę krzyża. Zrobił to na zebraniupartyjnym, zagajając od razu z grubej rury. Powiedział: – Wiecie towarzysze,my stoimy na stanowisku światopoglądu prawdy – Kościół to Kościół, sracz tosracz. Chodzi o to, że my na wszystko patrzymy się realnie, a nie idealnie. Dlanas Kościół to nie jest nic takiego, z czym trzeba walczyć. Jeśli stare kobietyStarczyłoby na dwa krzyże