SPIS RZECZY

W naszym kościele św. Klemensa, jak to się mówi Dworzaka, po środku,na kamiennej posadzce, niedaleko ołtarza, ale z prawej strony, jakby bliżejwejścia do zakrystii, klęczało dwóch mężczyzn. Ludzie już po skończonejmszy jakby chyłkiem wymykali się z kościoła. Nie chcieli słuchać bijącegow uszy, wdzierającego się do wnętrza hałasu. Na chórze bowiem straszliwiegłośno ćwiczył na organach przybrany uczeń starego organisty – jałmużnikWiktoryn. Ci dwaj, co klęczeli, jakby huku organów nie słyszeli, tylko się biliw piersi. Mniejszy, chyba Zarzycki Leon, bił się nierówno, raz w lewą pierś,raz po brzuchu. Może i nawet starszy, w każdym razie wyższy od niego,Janusz Małochwiej, bił się skromnie i równo, a nawet rozmodlonymi ustamiwyszeptywał słowo culpa. Przypominały mu się grzechy różne, a najbardziejten, jak to jeszcze z Zarzyckim dół zasypywali. Takie były czasy i tak trzebabyło. Jego córka, znaczy się Małochwieja, Agata, miała wtedy dwa lata.A oni? – jak to – on u matki, żona w robotniczym hotelu, a Agata u dziadków.Nie można było znosić u małego dziecka oddzielenia od rodziców, a więcniezawinionego przez nie cierpienia. Za to, że dół zasypywał, bo przecie nicwięcej, dali Małochwiejowi na spłacenie rat w spółdzielni trochę grosiwa, noi dali mieszkanie. Odtąd jakby ręką odjął, wszystko się układało. Agata ładnierosła. Bóg już nie nasyłał cierpienia.Culpa – mówił – bo tak trzeba, teraz czasy naszły inne. I jak dwie niedzieletemu Cieślicki proboszcz ogłosił, że będzie zbierany pieniądz na krzyż, co goprzed laty z ulicy Kleparskiej komuniści zdjęli, to on, wracając z kościoła dodomu na Ogińskiego, powiedział do Zarzyckiego: – Wiesz, Leon, zgłosimysię do tej zbiórki. – Nawet nie wiadomo było dlaczego. Ale musiało tak być.I Zarzycki wcale nie odmówił. To była ich sprawa. Bo też nikogo tak bardzo,