SPIS RZECZY

193Dyskutując z tradycjonalistami na temat spraw ostatecznych,często spotykam się z „argumentem z wolności”. Jeśli człowiek mawolną wolę, to musi mieć możliwość odrzucenia Boga. To rozsądnyargument. Ale przecież przedsoborowe nauczanie społeczneKościoła kładło silny (stopniowo coraz słabszy wszak) naciskna krytykę idei wolności religijnej, która opisywana była jakonieistniejąca realnie pseudoprerogatywa do błądzenia. Państwoświeckie miało zaś w myśl tej nauki dbać o zbawienie swoichobywateli wspólnie z Kościołem i z tego powodu nie popadaćw indyferentyzm religijny. Społeczne panowanie Chrystusa miałomieć zatem środki bezpośredniego przymusu. Czy w tej sytuacjimożna mówić o wolnej woli i możliwości odrzucenia Boga? JeśliKościół działa z pomocą państwa, a prawo ciągnie za uszy doNieba, to czy przypadkiem złych wyborów ludzi nie powinniśmywtedy przerzucać na państwo właśnie? Czy jeśli ktoś mimowszystko przystał do jakiejś sekty, to na Sądzie Ostatecznym niepowinien zostać całkowicie rozgrzeszony, bo od jej zbrodniczegodziałania nie zdołała go ocalić Inkwizycja i Departament Do SprawSpołecznego Panowania Chrystusa? Nie chcę szydzić i ironizować,po prostu wydaje mi się, że albo albo. Moje życie, moja dusza,moja wolność, mój sąd. Chrystus z łatwością mógł sięgnąć pospołeczne panowanie w Izraelu. Był do tego zachęcany. Mógłnawrócić cały naród: część nauką, część cudami, część metodamiadministracyjnymi, najoporniejszą część wreszcie krucjatami.Nie zrobił tego. Jeśli na drodze mojej wolności stoi państwozabraniające mi zmiany religii, to jaką zasługę będę miał w tym, żew niej wytrwałem? Da mi może zaszczyty i stołek ministra i zdajęsię, że moja nagroda będzie już odebrana. Jeśli innowiercy nie będąmogli publicznie odprawiać nabożeństw (bo im zabronimy), to jakudowodnimy, że prawda, którą głosimy, nie potrzebuje urzędnikai policjanta, by zwyciężyć?Blogowisko