SPIS RZECZY

Zakonnica śledziła jego ruchy i teraz, kiedy powiedział „Amen”, czekałana to, co powie dalej. Ale on milczał, nie mogąc sobie przypomnieć żadnychinnych już słów. Gdy milczenie się przeciągało, a on stał przed nią jak małychłopczyk z tymi złożonymi do modlitwy rękoma, Benigna powiedziała: – I cowięcej, czego cię jeszcze matka nauczyła.– Niczego.– Przypomnij sobie. Musiała cię jeszcze czegoś nauczyć.Na twarzy Zarzyckiego malował się wysiłek. Widocznie chciał sobieprzypomnieć. Jakieś słowa chodziły mu po głowie, ale nie układały sięw sensowne zdania. Nagle powiedział: – Już wiem, jak byłem chory, miałemgorączkę, to wołała: „Boże, zmiłuj się nad nami”. Ale to nie była modlitwa.Zakonnica potrząsnęła głową. – Nie prawda. To była najpiękniejszamodlitwa. Mów za matką. Mów!Zarzycki zaczął szeptać: – Boże, zmiłuj się nade mną.Gdy tak trzy razy powtórzył, zakonnica nagle uklękła przed nim i wołała:– Boże, zmiłuj się nad nami. Mario, pomóż nam. Maria ci jeszcze możewyprosić zbawienie. Za mało wiedziałeś, żebyś był winien. Proś o zbawienie,powtarzaj – Jezu, zmiłuj się nade mną.Przejęty Leon zaczął szeptać wargami: – Boże, zmiłuj się nade mną.Zakonnica klęcząc, patrzała się na jego twarz, na jego wargi wymawiającemodlitwę. W końcu sama zaczęła coś szeptać. Z początku cicho, potem corazgłośniej mówiła: – Leonie, możesz być zbawiony.– Ja – mówił – to niemożliwe. U mnie nigdy nie był Pan.– Możliwe – zaczęła nagle wołać siostra. – Za mało wiedziałeś, żebyś byłwinien. – Krzyczała prawie – Możliwe!– Mówisz – wyszeptał Leon. █