Een kosten-baten analyse van wetgeving en zelfregulering - SEO ...

Case Taximarkt 29
gen voor consumenten en wordt daarnaast de chauffeur de kans geboden om klanten zijn
gegevens te geven voor het geval ze weer gebruik willen maken van zijn diensten.
Daarnaast geldt dat iedereen met een rijbewijs en een gezondheidsverklaring, taxichauffeur
kan worden. Dit zijn dezelfde voorwaarden als bij de (huidige) wetgeving. Omdat de uitgifte
van chauffeurspassen op dezelfde wijze kan plaatsvinden als nu het geval is en ook voor
invoering van de nieuwe wet reeds het geval was, wordt dit in de KBA buiten beschouwing
gelaten. Daarnaast worden ook de initiële kosten die betrekking hebben op het opzetten van
een Bureau Erkenning en Geschillen Taxivervoer en een Landelijk Klachtenmeldpunt buiten
beschouwing gelaten, aangezien dit aanpassingskosten betreft. Wel worden uiteraard de jaarlijkse
kosten van deze instanties meegenomen.
Waarom een erkenningsregeling?
Bij deze case is gekozen om een KBA uit te voeren die (mislukte) wetgeving vergelijkt met
een vorm van zelfregulering die hetzelfde doel nastreeft. Als nulalternatief is daarom de Wet
op het personenvervoer 2000 genomen en een erkenningsregeling als projectalternatief. Er is
voor deze vorm van zelfregulering gekozen omdat het de informatieasymmetrie tussen de
consument en de taxionderneming kan oplossen. Een consument weet nu immers in de
meeste gevallen niet wat hij kan verwachten als hij een taxi instapt. Door herkenbaar te maken
welke taxi’s aan bepaalde voorwaarden voldoen, wordt kwaliteit transparanter en kan de
informatieasymmetrie worden verkleind. Daarnaast kan een goede klachtenregeling er toe
leiden dat de kwaliteit gewaarborgd blijft.
Verder lijkt op basis van de literatuur een erkenningsregeling een geschikte invulling van
zelfregulering in deze sector, omdat alleen de ondernemingen die echt willen zullen kiezen
voor deze regulering. Met andere woorden, onder de bedrijven die er voor kiezen is voldoende
draagvlak. Bij vormen van zelfregulering die worden opgelegd door dan wel worden
afgesproken in overleg met een branchevereniging (zoals bijvoorbeeld een gedragscode of
een convenant) bestaat de kans dat niet iedereen zich er aan zal houden. Zeker in deze
branche is die kans groot: uit onderzoek is gebleken dat 75 procent van de taxichauffeurs
zich niet aan de wettelijke hoofdregels houdt. 36 Daarnaast blijft bij een erkenningsregeling de
rest van de markt ‘vrij’, en valt er dus nog iets te kiezen voor de consument.
3.2.1 Kanttekening
Als voornaamste reden voor het mislukken van de wetgevingsvariant kan genoemd worden
dat het taxiondernemingen aan de wil ontbrak zich van elkaar te onderscheiden en (zo) te
36 Prinsen en Visser, 2000, p. 30.