Een kosten-baten analyse van wetgeving en zelfregulering - SEO ...

74 Hoofdstuk 6
Kosten van het opstellen van normen
Bij alle drie de alternatieven is sprake van normen die nageleefd moeten worden. De alterna-
tieven verschillen alleen in de wijze waarop en door wie de naleving van de normen wordt
gecontroleerd. In het nulalternatief controleert DTe, bij verplichte certificering controleert
de certificerende instelling en is er (meta)toezicht door DTe, en bij vrijwillige certificering
controleert DTe of de certificerende instelling.
In alle gevallen moeten er normen worden opgesteld, hetgeen tot kosten leidt. De meest
waarschijnlijke manier om deze normen werkbaar op te stellen, is in alle drie de gevallen
hetzelfde: de sector legt samen met DTe (en belanghebbenden 80) eisen vast in een
normeringsstelsel (bijvoorbeeld ISO of NEN) waaraan een registratie moet voldoen. De
inspanning die geleverd moet worden om de normen op te stellen, is in alle drie de gevallen
hetzelfde.
De normen en de manier waarop deze worden opgesteld verschillen dus niet tussen de alter-
natieven. Hier kan dus ook geen voorkeur voor een van de alternatieven vandaan komen. 81
Wel zal er bij zowel wettelijke controle als bij (verplichte) certificering op toegezien moeten
worden dat voldoende partijen met voldoende kennis aan het opstellen van de normen
willen bijdragen. Dit hangt af van de manier waarop de kosten van het opstellen van een
normenstelsel worden verrekend. Hiervoor zijn twee manieren denkbaar. Ten eerste, kan het
zo zijn dat certificerende instellingen hun bijdrage aan het opstellen van normen moeten
terugverdienen met de certificaten die ze verlenen. Certificerende instellingen verwachten
dan dat ze een voldoende hoge marge kunnen vragen en voldoende certificaten kunnen verkopen
om de kosten terug te verdienen. Bij vrijwillige certificering en bij wettelijke controle
is het voor certificerende instellingen de vraag of ze hun investering wel terug kunnen
verdienen. De tweede manier waarop de kosten van het opstellen kunnen worden vergoed is
dat DTe een opdracht geeft tot het opstellen van de normen en daar ook de kosten van
betaalt. In dit geval zijn certificerende instellingen er zeker van dat ze hun kosten terugverdienen
en zijn er voldoende prikkels om deel te nemen aan het opstellen van de regels. Als
de normen goed opgesteld moeten worden, dan is het belangrijk dat de prikkels voor de
partijen die eraan bijdragen goed zijn. Hier is aangenomen dat in alle drie de beleidsopties
ervoor wordt gezorgd dat deze prikkels zo zijn, dat in alle gevallen dezelfde partijen bijdra-
80 Bijvoorbeeld het Ministerie van Economische Zaken, de Consumentenbond, Vereniging voor
Energie, Milieu en Water (VEMW).
81 Wel kan het zo zijn dat de normen zodanig worden opgesteld dat de doelen van DTe en de
overheid niet worden gerealiseerd. Dit kan in alle alternatieven voorkomen en is onafhankelijk
van het al dan niet certificeren. Dit kan alleen voorkomen worden door een actieve houding van
de overheid bij het opstellen van de normen.